العالم - زلال قرآن
درک درست این مطلب که، خداوند حیّ قیوم، که قَیّومیت مطلق برکل عام وجود دارد و خود زنده و پاینده ابدی است، در پرتو اسم شریف «حیّ» به کل مخلوقات عالم حیات و هستی می بخشد، و در پرتو اسم «قیوم» به آنها قوام و پایندگی عطا می فرماید، به همین سبب تمامی مخلوقات عالم (اعم از: پیدا و پنهان ومادی وغیرمادی)، هم در خلقت و هم در بقا و استمرار حیات، قائم به ذات اقدس الهی هستند، و او بر همگی آنها احاطه قیومی همه جانبه دارد، انسان را به باور قلبی می رساند که موضوع قیام در نماز در حقیقت تذکر مقام قَیومیت تام و تمام ذات اقدس الهی برکل جهان هستی است، و همه انسان ها موظف به استقامت، پایداری و تحمل سختی ها برای اجرای بی چون و چرای اراده و اوامر الهی هستند.
شاید به همین مناسبت باشد که خداوند تبارک و تعالی در آیه 112 سوره مبارکه هود با بیان: « فَاسْتَقِمْ كَمَا أُمِرْتَ وَمَنْ تَابَ مَعَكَ وَلَا تَطْغَوْا إِنَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ»
ترجمه: (پس تو چنان که مأموری استقامت و پایداری کن و کسی که با همراهی تو به خدا رجوع کند نیز پایدار باشد، و (هیچ از حدود الهی) تجاوز نکنید که خدا به هر چه شما می کنید بصیر و داناست).
امر استقامت، دوامِ توجه و حضور قلب کامل، چیزهائی هستند که با قیام در نماز باید محقق شوند، و تحقق آنها به این است که نمازگزار بکوشد به نبی گرامی اسلام (ص) و پیروان او (مسلمانان) فرمان استقامت و پایداری و دوام حرکت داده تا در سایه آن بتوانند در مسیر «انا الیه راجعون» خود را به سلامت به مقام قرب الهی برساند؛ ان شاءَالله.