العالم - سوریه
نشریه الکترونیکی رای الیوم با انتشار سرمقاله ای به قلم عبدالباری عطوان نوشت: این نشست برای تدوین استراتژی سیاسی، نظامی و اقتصادی مشترک در قبال تحولات سوریه و نحوه تعامل با آن از جمله چگونگی مهار تبعات و پیامدهای این تحولات و جلوگیری از سرایت آن به کشورهای همسایه و کلا منطقه برگزار شد.
جالب توجه این است که این نشست ها به دعوت آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه امریکا و با شرکت وزاری خارجه ترکیه، فرانسه و اتحادیه اروپا برگزار شد و تنها طرف غایب از این نشست ها حداقل از نظر فیزیکی، جدعون ساعر، وزیر امور خارجه رژیم صهیونیستی بود؛ البته این رژیم طرف اصلی در حمله سه گانه به سوریه و براندازی نظام این کشور و روی کار آوردن گروه های مسلح تندرو با حمایت مستقیم ترکیه به شمار می رود.
نکته غیر قابل انکار این است که بلینکن، به عنوان طراح اصلی این نشست ها، جای خالی ساعر را پر کرد؛ مخصوصا که وی در نخستین دیدارهای خود به عنوان وزیر امور خارجه آمریکا علنا وفاداری خود به رژیم صهیونیستی را اعلام کرده بود. وی اعتراف کرده بود که آمریکا وشخص او پیوسته با گروه تحریر الشام در تماس مستقیم بوده‌اند.
قبل از بررسی عمیق و موشکافانه بیانیه پایانی نشست هفت وزیر خارجه عرب، - هر چند اطمینان داریم که این بیانیه حتی یک درصد هم به حقیقت اشاره نکرده است – خاطرنشان می کنیم که این هفت کشور که پیشتر سوریه را از اتحادیه عرب اخراج و آن را تحریم کرده بودند، به طور مستقیم یا غیر مستقیم در عملیات نظامی 13 سال پیش عناصر مسلح علیه این کشور دخالت داشتند و آمریکا هم از آنها حمایت و این کشور را تحریم کرد و به این ترتیب با سناریویی شبیه آنچه که در عراق اجرا کرد، نقش اصلی را در فروپاشی نظام حکومتی این کشور از درون ایفا کرد.
با این تفاوت که این بار در سوریه برای براندازی حکومت از گروه های مسلح اسلامگرا استفاده و خود به چاه های نفت و گاز این کشور بسنده کرد؛ سبد غذایی سوریه را هم به طور کامل به متحدان کرد خود سپرد. این محاصره و اشغالگری جزئی یا نیابتی نقش اصلی را در نتیجه نهایی و سقوط نظام سوریه داشت.
یکی از مسخره ترین نکات این بیانیه که به ظاهر زیر پرچم اتحادیه عرب یا پسمانده های آن تشکیل شد، تأکید بر "انتقال مسالمت آمیز قدرت" بود به نحوی که "با برگزاری انتخابات آزاد زیر نظر سازمان ملل اهداف و انتظارات همه اقشار ملت سوریه را تأمین کند" همچنین بر "ضرورت احترام به حقوق ملت سوریه بدون در نظر گرفتن مذهب و نژاد و قومیت و تضمین عدالت و برابری برای همه شهروندان" تأکید کرده و (برای خالی نبودن عریضه) حمله "اسرائیل" به منطقه حائل در داخل سوریه و مناطق اطراف را محکوم کرده است.
همه این کشورهایی که شتابان و دستپاچه وزاری خود را بنا به دعوت بلینکن به این نشست فرستاده بودند، در واقع نگران حال و آینده رژیم خود بابت سرایت تحولات سوریه هستند. منطقه امروز نسخه دوم "پاییز عربی" را به فرماندهی اسلام گراهای تندروی مسلح و با حمایت آمریکا، ترکیه و رژیم صهیونیستی برای تأسیس خاورمیانه جدید – طبق برنامه و نقشه های رژیم صهیونیستی - از سر می گذراند.
اینهایی که اینگونه نگران حقوق بشر در سوریه هستند، هیچ وقت با این شور و حماسه هیچ جلسه ای برای توقف نسل کشی در غزه تشکیل نداده و حتی یک قوطی شیر برای شیرخوارانی که در این منطقه از گرسنگی می میرند ارسال نکرده اند؛ آنها با سکوت خود، به طور مستقیم کشتار بیش از 50 هزار نفر از هم زبان های خود را که سه چهارم شان زن و کودک بودند و مجروح شدن 200 هزار نفر دیگر و تخریب همه بیمارستان ها و جلوگیری از ورود دارو و تجهیزات پزشکی به این منطقه را تأیید کردند. بر همین اساس با اطمینان می گوییم سلامت و امنیت شهروندان سوری، هرگز دغدغه آنها نبوده و نخواهد بود.
اکثر قریب به اتفاق کشورهایی که در بیانیه پایانی این کنفرانس از انتخابات آزاد و سالم حرف زده اند، ملت هایشان اصلا چیزی به نام صندوق رأی ندیده اند و اگر هم دیده باشند، صوری و ظاهری بوده است. انتخابات صوری و تشریفاتی آنها، فاکتوری به نام سلامت نمی شناسد. صحبت آنها از حقوق بشر هم صرفا یک نکته انحرافی است و زندان های آنها پر از زندانی و شکنجه است و از این نظر چیزی از زندان صیدنایا کم ندارد.
وزیر خارجه عراق که کشورش بعد از ایران، رتبه دوم را در فهرست جنگ های ویرانگرانه آمریکا دارد در کنفرانس مطبوعاتی گفته است، این نشست نمی خواهد لیبی جدیدی در منطقه تکرار شود. ما می گوییم کشورهای عربی شرکت کننده در این نشست کاره ای نیستند که بتوانند تصمیم بگیرند؛ آنها صرفا عروسک های خیمه شب بازی آمریکا هستند و به همین دلیل است که خود را شتابان و سراسیمه به نشستی که وزیر خارجه این کشور ترتیب داده رسانده اند؛ کشوری که خود، طراح نسل کشی در غزه و کوچ اجباری دو میلیون شهروند و حامی جنگ گرسنگی علیه مردم این منطقه است.
این حمله سه گانه سوریه را به لیبی دوم تبدیل خواهد کرد و در واقع الگوی آمریکایی و اسرائیلی جدیدی است که در سودان پیاده شد و ممکن است از طریق جنگ داخلی فرقه ای یا قومیتی – که با دقت فوق العاده ای در حال شعله ور شدن است - به اغلب کشورهای منطقه سرایت داده شود.
در پایان خاطرنشان می کنیم که همه کشورهایی که با نقشه های آمریکا برای ترویج هرج و مرج و تغییر رژیم های منطقه به بهانه دموکراسی و حقوق بشر همراه شده اند، راه به جایی نخواهند برد. هرج و مرج مسلحانه کار خود را از سوریه شروع کرده است اما در نهایت، پیروزی با طوفان الاقصی اصلی و سنواری و ملی است.