العالم - فلسطین اشغالی
نشریه لبنانی الاخبار در گزارشی تحلیلی به قلم حسين صبرا نوشت: رژیم صهیونیستی از زمان تأسیس در خاک فلسطین، سیاست اشغال آرام را در پیش گرفته است. این رژیم با گامهای "امنیتی" یا "موقت" در این کشور شروع کرد تا به اشغال دائم رسید. امروز این سیاست در قالب طرح تحکیم اشغال غزه و ایجاد بندر جدیدی – که به طور کامل در اختیار این رژیم باشد – دنبال می شود. با تأسیس این بندر، رژیم صهیونیستی کنترل بیشتری بر گذرگاه های آبی و خطوط تجارت در خاورمیانه به دست می آورد.
هدف از این رویکرد دو سویه نظامی – اقتصادی، بستن هر گونه روزنه ارتباطات دریایی مستقل به روی فلسطین و تبدیل این بندر به یک اهرم فشار منطقهای است. و این به اصطلاح "آزادسازی" یا "اقدام موقت" چیزی نیست جز مرحله جدیدی از روند گسترش اشغالگری این رژیم بر خاک فلسطین در سایه سکوت محافل بین المللی.
با ایجاد یک بندرگاه شناور در سواحل غزه در هفدهم می 2024 با عنوان "گذرگاه انسانی" و به بهانه تسهیل روند امدادرسانی، عملا اجرای طرح توسعه طلبانه رژیم اشغالگر در داخل اراضی اشغالی کلید خورد. تجربههای تاریخی با "اسرائیل" نشان میدهند که هر آنچه که این رژیم با عنوان اقدام موقت یا محدود شروع کرده است، به مرور تبدیل به راهبردی دائمی می شود. حال آیا رژیم اشغالگر قصد دارد با اشغال غزه، بندرگاه یادشده را ایجاد کند؟
تل آویو همه اشغالگریهای محدود یا موقت خود از بیش از 60 سال پیش را به اشغال دائم تبدیل کرده است و شهرک های صهیونیست نشین را به رغم مخالفت های ظاهری، به نحوی گسترش داده است که اکنون برچیدن آنها غیر ممکن شده است. همین اصل تاریخی در مورد این رژیم ثابت می کند که باور اینکه اشغال غزه، یک اقدام موقت و مقطعی است، ساده لوحانه است.
اشغال غزه، تازه ترین مرحله در فرآیند توسعه طلبی رژیم اشغالگر است که در آن، اهداف نظامی، مطامع اقتصادی و سیطره ژئوپولتیک بر گذرگاه های آبی در هم تنیده شده اند.
اطلاعاتی که به بیرون درز کرده اند و نیز اظهارات رسمی مقامات این رژیم حکایت از این دارد که طرح جدید اشغالگری با تکمیل محاصره نظامی شهر غزه و جدا کردن آن از بخش های دیگر، آغاز شده است. بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر رژیم صهیونیستی با استفاده از اصطلاحاتی چون "محدود" و "موقت" بر عملیات اشغال غزه، سعی می کند چنین وانمود کند که این رژیم قصد ندارد غزه را به طور کامل اشغال کند بلکه می خواهد این شهر را به خیال خودش از دست مقاومت "آزاد" کند و از طرفی سیطره امنیتی این رژیم را بر این منطقه برقرار کرده و از طرف دیگر به این شهر خودمختاری اداری بدهد.
اما همانطور که روزنامه اسراییلی هاارتس فاش کرده است، این ادعا، مصداق ندارد زیرا با پیشنیه تاریخی این رژیم و رویکرد کابینه های آن در مقاطع مختلف زمانی منافات دارد.
تل آویو از اهداف اعلام شده تا نیتهای پنهانی
"اسرائیل" که همیشه امنیت را دستاویزی برای توسعهطلبی قرار میدهد، بندر غزه را فرصتی استراتژیک برای گذر از محدوده غزه میداند؛ از نظر ژئوپولتیک، تصرف این بندر، فرصت و قدرت مضاعفی برای کنترل حرکت کالا و اشخاص و حتی سیطره بر کل سواحل جنوبی فلسطین به این رژیم می دهد.
بندر جدید - اگر طبق نقشه های رژیم اشغالگر ساخته شود – بخشی از شبکه بنادری خواهد بود که در امتداد سواحل فلسطین، از حیفا تا عسقلان از شمال تا اسدود و "بندر نظامی " در عسقلان تا تأسیسات دریایی غزه همه و همه در اشغال این رژیم خواهند بود. این شبکه از بنادر نه تنها به تقویت اقتصاد این رژیم کمک می کند بلکه اهرم فشار قدرتمندی در مبادلات تجاری منطقه ای به خصوص در قبال مصر و کشورهای عربی حاشیه دریای مدیترانه در اختیار این رژیم قرار میدهد.
از نظر امنیتی، با اشغال بندر غزه، هر گونه روزنه دریایی برای تعاملات مستقیم، به روی فلسطینیها بسته خواهد شد و این نقطه در واقع به ابزاری برای کنترل و جاسوسی و تکمیل حلقه محاصره تبدیل می شود. به طوری که کل فرآیند واردات و صادرات، - مثل آنچه که در خشکی دیده می شود - در اختیار و تحت سیطره رژیم اشغالگر خواهد بود. تجربه بندر اسدود نشان میدهد که هر گذرگاه آبی که تحت حاکمیت رژیم اشغالگر باشد، به بخشی از مجموعه امنیت داخلی این رژیم تبدیل میشود و امکان هر گونه فعالیتی که منطبق بر منافع استراتژیک رژیم نباشد، در آن ممنوع خواهد شد.
به گفته هاارتس نتانیاهو سعی می کند، با لفاظی و جمله های اطمینان بخش، این طرح را معمولی جلوه دهد؛ چرا که همواره تکرار می کند که این عملیات، اشغالگری نیست بلکه صرفا یک حرکت مقطعی است و با "آزادسازی" شهر و بازگشت اسرای این رژیم پایان خواهد یافت.
این ادعا – که البته مخاطب آن محافل داخلی این رژیم و مجامع بین المللی است – با آنچه که در عالم واقع رخ می دهد و شناختی که فلسطینی ها در این مدت از رژیم اشغالگر به دست آورده اند، منافات دارد. کل عملیات به اصطلاح "حفاظت امنیتی" در طول تاریخ رژیم، تنها با تثبیت اشغالگری و تحمیل کار انجامشده به پایان رسیده است.
اشغال آرام و تحمیل کار انجامشده
از نظر تاریخی، "اسرائیل" فقط با فشارهای نظامی یا تعاملات سخت بین المللی، مجبور به عقب نشینی می شود.
این رژیم از صحرای سینا گرفته تا جنوب لبنان و از کرانه باختری گرفته تا قدس، همواره سیاست اشغال آرام را اجرا کرده است. این رژیم ابتدا با طرح "امنیتی" یا "موقت " زمین را تصرف کرده و سپس اشغالگری خود را در این منطقهها تثبیت کرده است؛ شواهد زنده این ترفند را می توانیم در مزارع شبعا و روستاهای هفت گانه جنوب لبنان ببینیم.
در این بین طرح تصرف شهر غزه، امتداد طبیعی تفکر اشغالگری است که استراتژی نظامی و سلطه اقتصادی را با هم در خود دارد.
آنچه که امروز در غزه رخ می دهد، یک نبرد نظامی صرف نیست بلکه ترسیم طرح سیطره بر دریا و بنادر فلسطین اشغالی است.
همانطور که پیشتر ثابت شده است،اشغالگری چیزی به نام "موقت" نمی شناسد بلکه هر پیشرفتی و هر اشغالی، سکویی می شود برای توسعه طلبی های هر چه بیشتر.