به گزارش پایگاه اطلاع رسانی العالم، حضور در عرصه دريا و تسلط بر آب‌هاي بين المللي يكي از مهمترين دغدغه‌هاي اين كشورها بوده و هست و با شروع قرن 21 همچنان كنترل آب‌هاي بين‌المللي و منطقه‌اي توسط قدرت‌هاي بزرگ به عنوان مساله‌اي حياتي براي آنها به شمار مي‌رود.
اما در اين ميان هر يك از كشورهاي جهان حوزه‌اي را براي نفوذ خود انتخاب كرده و آن را حريم امنيت ملي خود ارزيابي مي‌كنند؛ آمريكايي‌ها در سال 1821 با صدور بيانيه مونرو اولين گام در اين مورد را برداشتند و با هشدار به كشورهاي اروپايي اعلام كردند كه منطقه آمريكايي لاتين حيات خلوت آمريكا و منطقه نفوذ اين كشور است. اين تلاش در دهه‌هاي بعد با حضور در اقيانوس آرام و درگير شدن با ژاپني‌ها ادامه پيدا كرد و با تصرف فليپين و خريد منطقه آلاسكا از روسيه عملاً حوزه نفوذ آمريكايي‌ها گسترش پيدا كرد و امروز اين كشور با استفاده از ناوگان دريايي بزرگ خود درست در مسيرهاي استعماري كهن گام بر مي‌دارد و با تعريفي گسترده از حضور و نفوذ دريايي با تقسيم جهان به 10 منطقه مي‌خواهد سلطه ميليتاريستي خود بر جهان را افزايش دهد.
پایگاه تحلیلی ایرانآباد با ارائه تحلیل فوق نوشت: كشورهاي ديگر نيز پس از فروپاشي نظام دو قطبي بيكار ننشسته و هر كدام با تعريف مباني و اصولي در حوزه امنيت ملي خود، سعي كرده‌اند به مناطقي از جهان به چشم خاك خود نگريسته و هر تحولي در آن را از نزديك تحت نظر و كنترل داشته باشند.
به عنوان مثال چين، ژاپن، كره جنوبي كه در دورترين نقطه از آسياي جنوب غربي قرار دارند به اقيانوس هند و خليج عدن با نگاه امنيتي نگريسته و هر تحولي در اين منطقه را به دقت زير نظر دارند، هندي‌ها هم در اين مورد علاوه بر خليج عدن چشمي به خليج فارس و تنگه هرمز دارند؛ حال سوال اينجاست كه ايران به عنوان بزرگ‌ترين و قدرتمندترين كشور آسياي جنوب غربي حوزه امنيت ملي خود را از كجا در نظر گرفته است.
بدون شك استراتژيست‌هاي نظامي و سياسي ايران با علم به اين موضوع كه امنيت پايدار در گرو داشتن كنترل بر حوزه گسترده‌اي از آب‌هاي منطقه‌اي و بين‌المللي است، از دهه هفتاد راهبرد دورانديشانه نگاه به خليج عدن و باب المندب را در دستور كار خود قرار داد و در اين مورد حتي پاي خود را به درياي سرخ و بازديد از بنادر سودان هم كشاند. اين مهم پس از شروع دزدي‌هاي دريايي توسط شهروندان گرسنه سوماليايي، شكل ديگري به خود گرفت و از دو سال قبل به اين سمت روزي نبوده كه در آب‌هاي خليج عدن و اقيانوس هند ناوگان دريايي ايران حضور نداشته باشد.
شايد براي بسياري اين باور به وجود آمده باشد كه ايران به تنگه هرمز به چشم منطقه راهبردي و حوزه امنيتي خود نگاه مي‌كند و مرزهاي كنترلي ايران از مدار 20 درجه آغاز مي‌شود، اما واقعيت اين است تنگه هرمز در استراتژي كلان ايران به عنوان حوزه داخلي و سرزميني نگريسته مي‌شود و اين تنگه باب المندب و خليج عدن است كه ابتداي مرزهاي امنيتي ايران را تشكيل مي‌دهد.
البته عبور ناوگان دريايي ايران از كانال سوئز و باز شدن پاي ايران به درياي مديترانه به همراه عزم ارتش ايران جهت حضور در اقيانوس اطلس ابعاد ديگر اين استراتژي جهت توسعه دايره امنيت ملي ايران را نشان مي‌دهد ولي در حال حاضر و با توجه به امكانات دريايي كشور، اين تنگه باب المندب است كه براي ايران جنبه حياتي داشته و دارد. در اين صورت بايد تاكيد كرد كه پاسخ ايران به هرگونه ماجراجويي نظامي عليه خود نه در تنگه هرمز خواهد بود و نه در درياي مكران(عمان)، بلكه ايران مي‌تواند اين پاسخ را به باب المندب داده و جنگ را به اين منطقه بكشاند و اين حق هر كشوري است كه براي دفاع از منافع راهبردي خود حوزه امنيت ملي خود را تعريف كند.
بنابراين بر خلاف باور رايج، ايران دفاع از منافع خود را نه در آب‌هاي خليج فارس - كه با توجه به قدرت و دايره اطلاعاتي ايران به عنوان آب‌هاي سرزميني كشور به شمار مي‌رود - شروع خواهد كرد، بلكه اين دفاع از خليج عدن و تنگه باب المندب شروع خواهد شد و اين نقطه قوت نظامي و راهبري ايران به شمار مي‌رود. به طور ميانگين روزانه 57 كشتي بزرگ از اين تنگه به عبور مي‌كنن