العالم - لیبی
چیزی که سازمان پیمان آتلانتیک شمالی ( ناتو ) به خصوص اعضای اروپایی اش آن را بهانه ای برای توسل به اقدام نظامی علیه قذافی و سرنگونی آن قرار داد و همین عملیات نظامی لیبی را به محملی و کانونی برای اختلافات، هرج و مرج و درگیری مسلحانه داخلی تبدیل کرد.
اخباری که از مشاجره لفظی و بگو مگوی وزیران دفاع ایتالیا و فرانسه درباره لیبی درز یافت بیانگر حقیقت شکست و ناکامی است که لیبی به رغم نقشه های راه بلندپروازانه بین المللی و وعده های حمایتی علنی بین المللی با آن دست به گریبان است.
تازه ترین کاری که سازمان ملل متحد از طریق غسان سلامه فرستاده ویژه خود در امور لیبی برای حل بحران در این کشور توانست انجام بدهد برگزاری کنفرانس ملی در پاریس پایتخت فرانسه با حضور چهار طرف از طرف های درگیری های داخلی در لیبی است. کنفرانس پاریس با حضور فائز السراج رئیس شورای ریاست دولت وفاق ملی، خالد المشری رئیس شورای عالی دولت لیبی، عقیله صالح رئیس پارلمان لیبی در طبرق و ژنرال خلیفه حفتر فرمانده ارتش ملی لیبی برگزار شد. همچنین نمایندگانی از 20 کشور جهان از جمله مصر ، امارات ، عربستان ، ترکیه و قطر در آن شرکت کرده بودند. این کنفرانس حتی در متقاعد کردن چهار طرف شرکت کننده برای امضای سندی و توافقی در خصوص برگزاری انتخابات پارلمانی و ریاستی تا پایان امسال و فراهم کردن اصول و مبانی قانون اساسی مطلوب برای برگزاری سالم و شفاف انتخابات و قبول نتایج آن موفق نبود.
این گروه ها و نمایندگان آن هنوز به لیبی بازنگشته بودند که اعلام کردند در کنفرانس پاریس تعهدی نداده اند و هر گروهی خود را محق و شایسته به دست گیری زمام قدرت در لیبی می داند و قدرت دیگری را به رسمیت نمی شناسد و همین امر دورنمای حل بحران در لیبی را به بن بست کشانده است. باید گفت همین که طرف های درگیر در لیبی حاضر به حضور در پای یک میز گفتگو و مذاکره در زیر یک سقف جمع شدند مستحق جشن و خرسندی است.
قطعا مردم و گروه های مختلف در لیبی وعده های اروپایی ها را مبنی بر بازسازی و توسعه لیبی و سرمایه گذاری های گسترده خارجی در آن به یاد می آورند ولی ( مردم لیبی ) عملا لمس می کنند نه تنها هیچ یک از این وعده ها داده شده عملی نشده است بلکه لیبی شاهد یک پسرفت و عقب ماندگی در سطوح مختلف شده است و به تدریج ارتباط شرق و غرب و جنوب آن از همدیگر قطع شد و به سرعت عناصر وابسته به گروه تروریستی داعش در مناطق مختلف آن حضور و ظهور پیدا کردند تا این فساد و درگیری و خشونت در آن ساری و جاری شود و هرج و مرج سرتاسر کشور را فراگرفت این در حالی است که غربی ها تنها تماشاگر بودند و بعضا وعده هایی دادند و ناقوس خطر برای آنان به صدا درنیامد تا این که لیبی به گذرگاه و کانالی دریایی برای مهاجران آفریقایی به سوی اروپا تبدیل شد.
آن چه که شگفتی ساز شد و بسیاری از زوایای پنهان و اسرار تنش بین المللی بر سر لیبی و ذخایر نفتی و گازی آن را برملا و فاش کرد مطلبی است که رسانه های ایتالیایی نوشتند مبنی بر این که وزیر دفاع ایتالیا در نشست اخیر ناتو در مقر آن در بروکسل به همتای فرانسوی خود گفت لیبی منطقه نفوذ ایتالیا است و ایتالیا باید بر این کشور آفریقایی سیطره و نفوذ داشته باشد. رسانه های ایتالیایی اعلام کردند این کشور تلاش امانوئل مکرون رئیس جمهور فرانسه را برای سیطره بر منابع انرژی در این مستعمره سابق ایتالیا با بهره برداری از هرج و مرج سیاسی در آن محکوم کرد.
بنابراین این یک تنش آشکار و روشن ایتالیایی – فرانسوی برای سیطره بر ثروت نفت و گاز در لیبی است و دامنه تنش بین پاریس و رم به طرف های داخلی در لیبی نیز تاثیر گذاشته است. ایتالیا در خصوص حمایت از ژنرال حفتر ملاحظاتی دارد و حمایتش از طرف های فعال و تاثیرگذار در مصراته و طرابلس را اعلام می کند در زمانی که فرانسه همه جانبه از ژنرال حفتر حمایت می کند
همه برای رسیدن به قدرت با هدف سیطره بر منابع انرزی در لیبی درگیر هستند و این مردم لیبی هستنند که در بحبوحه تنش ها و درگیری های داخلی و تنش متحدان اروپایی یا منطقه ای آنان هزینه های سنگینی می دهند و با شرایط سخت نا امنی و قتل عام و نگرانی در خصوص آینده و سرنوشت خود و فرزندان شان دست و پنجه نرم می کنند. لیبی به یک کشور ناکام و شکست خورده ای که طرف های مختلف درگیر آن را تقسیم و تجزیه کرده اند طرف هایی که هر یک خود را محق و شایسته برای سیطره بر ثروت و قدرت در این کشور می داند.
همزمان با تنش کشورهای اروپایی بر سر سیطره بر منابع انرژی در لیبی، رقابت شدید برخی کشورهای منطقه ای برای سیطره بر این کشور نفت خیز نیز تشدید شده است. در یک سو محور ترکی – قطری است که از قدرت سیاسی حاکم بر طرابلس حمایت می کند و در سوی دیگر محور مصری ، سعودی و اماراتی قرار دارد که از جریان قدرت حاکم در طبرق به خصوص ژنرال خلیفه حفتر حمایت می کند. این دو محور نیز باعث تشدید تنش های داخلی در لیبی و تعمیق اختلافات در کشور لیبا و میان گروه های مختلف لیبیایی شده اند.
لیبی نیز از فهرست کشورهایی که غربی ها با هدف تحمیل و دیکته کردن مطالبات و گزینه های خود به بهانه ها و عناوینی مانند حمایت از شهروندان غیرنظامی .... در آن دخالت نظامی می کنند مستثنی نیست. کشورهایی که غربی ها در آن دخالت می کنند به سرعت به کانون و مرکز جذابی برای افراط گرایی و ترویسم تبدیل می شود و تنش ها و جنگ های داخلی در ان صورت می گیرد و هرج و مرج و تخریب و نابودی سرتاسر کشور را فرا می گیرد و نسل کشی به راه میفتد. سپس غربی ها این کشور هدف را به حال خود رها می کنند تا به کشورهای فروپاشیده و شکست خورده تبدیل شوند.
احمد المقدادی