العالم ـ اروپا
به گزارش تارنمای کارنگی، تداوم نشست های سوچی نشان می دهد که تا چه اندازه ایران، روسیه و ترکیه سیاست های مشترک برای پیشبرد اهداف خود در سوریه دارند.
حسن روحانی، ولادیمیر پوتین و رجب طیب اردوغان برای نخستین بار در آذرماه سال 96 و در شهر سوچی روسیه نشستی مشترک پیرامون سوریه برگزار کردند. نشستی که در سه نشست دیگر (فروردین ماه 97 - آنکارا)، (شهریورماه 97 - تهران) و (25 بهمن 1397- سوچی) ادامه یافت.
تضمین امنیت منطقه کانون اهداف این سه کشور در این نشست ها است. روسیه مبارزه با افراط گرایی در چچن را در سطحی فراتر و به میدان وسیع تری یعنی به میدان شمال سوریه کشانده است.
ترکیه به منظور افزایش امنیت استان های مرزی و همچنین جلوگیری از موج جدید مهاجرت مردم سوریه به این استان ها، سیاست خود را در نشست های سوچی با ایران و روسیه هماهنگ می کند. تهران نیز امنیت سوریه را برای امنیت کل منطقه و لبنان ضروری می داند و از گسترش روابط با ترکیه و روسیه خشنود و آن را برای ادامه بازیگری خود مثبت تلقی می کند.
با اینحال برای ترکیه یک دشواری سیاسی وجود دارد. اگر ترکیه نیروهای زمینی خود را از شمال سوریه خارج کند، در درازمدت با معمای امنیتی کاملا متفاوت روبه رو خواهد شد که آنهم وجود پایگاه های دائمی هوایی و دریایی روسیه در نزدیکی مرزهای این کشور است.
همچنین اجرای موثر قرارداد موشکی S-400 بین مسکو و آنکارا نفوذ روسیه در نیروی هوایی ترکیه به عنوان یک عضو کلیدی ناتو را بیشتر می کند و این برای روسیه دستاورد بزرگی است.
به گزارش ایرنا به نقل از تارنمای کارنگی، سران کشورهای روسیه، ایران و ترکیه در دو سال اخیر به جهانیان نشان داده اند که می توان به عنوان سه بازیگر قدرتمند در منطقه با وجود اهداف و منافع متفاوت، با تمرکز بر منافع مشترک هر روز بر میزان همکاری های خود افزوده و در پایان نیز کارنامه ای موفق از مبارزه با تروریسم در جهان ارایه کرد.
این بار بحران سوریه به شکلی در حال حل و فصل است که برای نخستین بار آمریکا نقشی در آن ندارد، هر چند که ایالات متحده تلاش می کند با همکاری برخی از شرکا در غرب، این تلاش ها را به شکست بکشاند تا به الگویی برای دیگر قدرت های نوظهور در حل بحران های منطقه ای بدون مداخله آمریکا تبدیل نشود.