العالم-تحلیل روز
از ابتدا نیز آشکار بود که هدف از این نمایشنامه که اروپایی ها به راه انداختند، این است که ایران را ترغیب کنند که اتخاذ گام سوم در کاهش پایبندی های هسته ای را به تعویق بیندازد.
در واقع آمریکا و اروپا هر دو، دو روی یک سکه هستند که به نوعی به تقسیم وظایف در میان خود پرداخته اند، و هر دو در حال ایفای نقش در استراتژی پلیس خوب، پلیس بد هستند. از یک سو فرانسه به نمایندگی اروپا آغاز به برگزاری مذاکره با ایران کرده است، با این هدف که نقشی در کاهش تنشها میان ایران و آمریکا داشته باشد، از سوی دیگر آمریکا بدون توجه به مذاکرات ایران و اروپا اقدام به اعمال تحریم های جدید علیه سازمانها، اشخاص حقیقی و حتی نفتکش ها کرده و کار را تا بدانجا پیش برده است که برای ضربه زدن به منافع ایران رشوه تعیین کرده است.
بدون شک ایران ید طولایی در مذاکرات دارد و طی سال های اخیر دستاوردهای متعددی را در این خصوص بدون شلیک حتی یک گلوله به دست آورده است، اما در زمانی که تهران اگر دریابد که طمع ورزی هایی درخصوص دست درازی به حاکمیت و امنیت کشور صورت می گیرد، دیگر تنها از راه مذاکره با آن مقابله نخواهد کرد، بنابراین، این سوال مطرح است که چرا ایران در این نمایش فرانسه حضور پیدا کرد؟ دلیل این اقدام از سوی جمهوری اسلامی ایران برای اثبات این است که تهران حاضر است در عرصه مذاکرات از مرزها فراترر رود، اما با این وجود زمانی که همه گزینه ها به بن بست بخورد، کسی حق ندارد ایران را برای تلاش برای حفظ منافع خود سرزنش کند.
تجربه اثبات کرده است که ذکاوت و جدیت در مواجهه با دشمنان، بهترین گزینه است، و به قول معروف "بهترین دفاع، حمله است"، محمد جواد ظریف وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران نیز در این راستا تاکید کرد که بدون شک گام سوم کاهش تعهدات هسته ای اتخاذ خواهد شد و مذاکرات جدیدی در این خصوص صورت نخواهد گرفت.
اگر افزایش بیست درصدی غنی سازی اورانیوم را مهم ترین اقدام گام سوم بدانیم، و قطار کاهش تعهدات در مسیر خود پیش برود و در مرزهای گام سوم توقف نکند و وارد فاز چهارم شود، این سوال مطرح می شود که پس از گام چهارم، ایران در توافق هسته ای باقی خواهد ماند یا نه؟