العالم - تحلیل روز
5 روز در مجموع عمر ما چیزی به حساب نمی آید اما برای کسانی که دهه های متمادی از آزادی محروم بوده اند، زیاد است.
5 روز را بدون صدای بیدار باش زندان بان گذراند و آسمان را از آن سوی سیم خاردار تماشا کرد.
5 روز صدای آزاردهنده قفل را نشنید و ستاره را بدون مزاحمت پرژکتورهای زندان تماشا کرد.
ما فقط روزها را پشت سر می گذاریم اما آنها لحظه به لحظه و هر ثانیه اش را زندگی می کنند.
نائل البرغوثی، از زندانیان قدیمی که بیش از 42 سال را در اسارت گذرانده است از سلولش تعریف می کند که چگونه از لای پنجره کوچک سلول، فضایی خالی از ساختمان را تماشا می کرده است و چگونه آن فضای خالی تبدیل به ساختمانی بزرگ شد و یک پسر و دختر در آنجا اسکان یافتند و آنها تماشا کرده است که چگونه با هم در باغ ساختمان قدم میزدند. بچه دار شدند و چگونه آن بچه بزرگ شد و شروع به دویدن در باغ خانه شان کرد. همه این حوادث و روزها پشت سر گذشتند و برغوثی همچنان در همان جا ماند. زندانبانش پس از سالها بازنشست شده و پسرش جای او را گرفت.
روزها یکی پش از دیگری از پی هم می روند و در ذهن ما فراموش می شوند اما برای یک اسیر وضعیت فرق می کند. برای او هر دقیقه برابر یک عمر عذاب است. در زندان چهره ها و پیکرهایی پیر و فرتوت می شوند. وطن بدون انسانی که تابعیت آن را داشته باشد، از آن دفاع کند و برایش تعصب و غیرت داشته باشد، معنا ندارد.
یک دیوار سرد بلند که زندانیان را احاطه کرده است، شکاف برداشته و چند آجر از آن کم شده است. اکنون نوبت مردم و حکومت و مقاومت است که هر کدام با ابزارهای خود بقیه دیوار را خراب کنند.