نبرد 141 روزه ای که ارکان رژیم صهیونیستی را به لرزه درآورد

پنج‌شنبه 16 دی 1400 - 12:54

از همان لحظه نخست، نحوه برخورد با هشام ابو هواش، اسیر فلسطینی با دیگر اسرایی که دست به اعتصاب غذا زده بودند، فرق می کرد. سیاست رژیم از همان ابتدا مبتنی بر نادیده گرفتن ابو هواش و بی محلی و دقت کشی و تغییر مداوم موعد برگزاری جلسات دادگاه او بود.

برخی این موضوع را ناشی از وابستگی ابو هواش به جنبش جهاد اسلامی می دانستند و معتقد بودند که رژیم اشغالگر می کوشد مشی جدیدی را در برخورد با اسرایی که دست به اعتصاب غذا می زنند، در پیش بگیرد. شاید این نظر تا حدی درست باشد اما این بار رژیم اشغالگر بسیار فراتر از این عمل کرد و اداره زندان های این رژیم سیاست جدیدی را در برخورد با پرونده ابو هواش تحت عنوان (نبرد مرگ و زندگی) در پیش گرفت به این معنا که بگذارید بمیرد تا درس عبرتی برای دیگران باشد؛ باید به این نوع اعتصاب ها پایان داد و ابو هواش آخرین کسی خواهد بود که دست به اینگونه اعتصاب می زند.

به عبارت دیگر ابو هواش را کاملا به حال خود رها کردند و هیچ کس تصور نمی کرد که این مرد بدون دریافت هیچ راه حل یا پیشنهاد یا مذاکره ای صد و سی مین روز اعتصاب را هم پشت سر بگذارد.

با گذشت صد و بیست و پنجمین روز از اعتصاب و در سایه بی توجهی رژیم صهیونیستی به مسأله این اسیر، به نظر می رسید که این نبرد به مرحله غیر قابل بازگشت رسیده است و یکی از دو طرف مجبور است از موضع خود کوتاه بیاید. اما ابو هواش تصمیم خود را گرفته بود؛ یا پیروزی در این نبرد یا شهادت. و سایه این تصمیم بر سر بیمارستان و خانواده او و هر کسی که ماجرای او را پیگیری می کرد، سایه افکنده بود.

این مرد تصمیم خود را گرفته بود و در مقابل، اداره زندان های رژیم هم عزم خود را برای در هم شکستن اراده اسرا به خصوص کسانی که در فکر اعتصاب غذا بودند، جزم کرده بود. اما در نهایت با پشتکار ابو هواش در واپسین لحظه، معادله تغییر کرد و رژیم صهیونیستی سه روز قبل از صد و چهل و یکمین روز، سرانجام به زانو درآمد و از تصمیم خود صرف نظر کرد.؛ گروه های مقاومت هم اعلام کردند که اگر مویی از سر ابو هواش کم شود، تل آویو آماج موشک خواهد شد.

اینجا بود که رژیم اشغالگر ناچار به تغییر موضع شد و با نزدیک شدن ابو هواش به مرگ، چاره ای جز خروج از این تنگنا نبود. لذا این رژیم به جای صحنه نهایی نمایش، سرانجام این امتیاز را به تشکیلات خودگردان داد و چنین به نظر می رسد رژیم صهیونیستی در مقابل تهدید مقاومت به زانو درآمده است. اما این صحنه باید جوری تنظیم می شد که انگار این پیروزی حاصل مذاکرات تشکیلات خودگردان با تل آویو بوده است.

در حالی که در دولت نفتالی بنت همه می دانند که این اسیر فلسطینی بعد 141 روز اعتصاب غذا، با دست و پای بسته و بدون هیچ حمایتی هیبت رژیم را در هم شکسته و داغ این پیروزی را به دل آنها گذاشت. از این گذشته، گروه های مقاومت به خصوص جهاد اسلامی با تهدید به حمله نظامی، به حمایت از ابو هواش برخاست. در این بین بازی های بن غفیر، عضو کنست این رژیم که سعی کرد وارد اتاق نگهداری از ابو هواش شود، گواه دیگری بود بر درک عمیق این رژیم از درد ناشی از شکست در برابر این اسیر بود.