العالم _ زلال قرآن
حقیقت عدم اخلاص کامل وقتی به وضوح روشن می شود که در قیامت و روزی که «یَومَ تُبلَی اَلسَّرائِر» است و چشم حقیقت بین انسان به روی نتیجه اعمالش بازمی شود، با کمال تعجب می بیند که علی رغم تصور ظاهری عمل برای رضای خدا، نامه عمل او پر است از اعمال شرک آلود، در این حالت است که او خود را از زیانکاران موضوع آیات 103 تا 104 سوره مبارکه کهف:
« قُلْ هَلْ نُنَبِّئُكُمْ بِالْأَخْسَرِينَ أَعْمَالًا .الَّذِينَ ضَلَّ سَعْيُهُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَهُمْ يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعًا»
ترجمه: (بگو که آیا می‌خواهید شما را بر زیانکارترین مردم آگاه سازیم؟ . (زیانکارترین مردم) آنها هستند که تمام عمرشان درراه دنیای فانی تباه گردیده و به خیال باطل می پنداشتند که نیکوکاری می کنند).
می بیند، و این درحالی است که دردنیا خود را در ردیف نیکوکاران و مُحسنین می پنداشت، ولی بدلیل عدم اخلاص کامل در نیت و عمل، در قیامت متوجه می شود که جزء زیانکاران قرارگرفته است.
لذا تا انسان به اخلاص کامل نرسد و نیت و عمل او خالصاً لوجه الله نبوده وازهرشائبه شرکی پاک و مبرا نباشد، نمی تواند مطمئن باشد که ازشرّنفس امّاره حاصل ازحُب ذات درامان است، چرا که کوچکترین ناخالصی موجب انحراف وشک و شبهه شده و ادامه آن کم کم آدمی را به سمت توجه به غیرخدا سوق می دهد و اگر در اثر تزکیه نفس و تطهیر قلب با توبه و انابه، این ناخالصی ها اصلاح نگردد واستمراریابد ممکن است اورا به وادی شرک وحتی کفربکشاند، و با حبط اعمال راهی جهنم سوزان نماید.