العالم ـ زلال قرآن
حُب همان کشش و جذبه ذاتی بین انسان و خداوند تبارک و تعالی و بستر ساز اصلی وصول انسان به کمال نهائی و مقصد اعلی حیات یعنی پیشگاه باعظمت الهی است، و اگر این انجذاب ذاتی وجود نداشت به هیچ وجه امکان وصول به مقام رفیع قرب و لقاء الهی برای انسان میّسر نمی شد و زندگی او به امر عبث و بیهوده ای مبدل می گشت.
از آنجا که حُب و عشق ذاتی به خداوند عامل اصلی تحقق عبادت و عبودیت و بندگی آدمی است، پس می توان گفت: محبت به معنی دوست داشتن و اظهار عشق و علاقه قلبی عاشقانه، که شکل حقیقی آن فقط نسبت به ذات اقدس الهی قابل تحقق است، و آن محبتی است که به صورت خالصاً برای رضای خدا و به دور از هرشائبه و شرک (جلی و خفی) باشد، بگونه ای که انسان جز خدا را نبیند و جز خدا در قلب و ذهن او نباشد و بجز خدا از کسی یا چیزی (از هواهای نفسانی و وساوس شیطانی) فرمانبرداری و اطاعت نکند و در همه احوال در مقابل خداوند خاضع و خاشع باشد و قلب او برای وصول به مقام قرب و لقاء الهی پَربکشد.
و مُحب حقیقی کسی است که با کسب علوم و معارف حقه الهیه و از طریق عبادات خالصانه و عبودیت صادقانه و خاشعانه و با تفکر و تذکر و تلاوت قرآن و دعا و مناجات و...، زمینه های هرچه بیشتر و بهتر ارتباط با خداوند سبحان را فراهم نماید و در پرتو آنها آتش عشق و محبت الهی را در قلب خویش شعله ور کرده و بکوشد تمام توان و همت و تلاش خود را فقط در راه وصول به رضا و رضوان خداوند سبحان بکارگیرد و از بستر آن به مقام قرب معبود محبوب خویش برسد.