فردی که درچنگال «حب ذات» ومنیت وخودپسندی اسیر باشد، ضمن اینکه به مواهب مادی دنیا حریص ونسبت به انفاق و بذل مال بسیارمُمسک است، درمقابل هر ناملایمی که درجریان کسب یا ازدست دادن زخارف دنیائی برایش پیش آید سخت برآشفته می گردد و با تمام وجود وامکانات می کوشد که با مُسببین آن بمقابله برخیزد، بدیهی است که این مجادلات منجر به کینه و عداوت و خصومت، مشغله ودرگیری های فکری و ذهنی شدید و مشکلات مضاعفی درمسیر ارتباط او با خداوند سبحان و معنویات ایجاد می کند وبیش ازپیش او را از یاد خدا وقیامت منصرف می نماید.