مهارنشدن هلوع وحریص بودن موجب طغیان وسرکشی هواهای نفسانی وامیال حیوانی می گردد.
اگر حُب ذات با رعایت تقوای الهی بر مدار اعتدال قرار گیرد و خواهش ها و امیال آدمی بواسطه آن تحت کنترل عقل درآید، همه قوای مادی وغیرمادی وجود او درمسیر قرب الهی قرار گرفته و با کمک یکدیگر اهداف کمال انسان را دنبال کرده و فلاح و رستگاری را برای او محقق می نمایند.
ولی اگردراثررعایت نکردن تقوای الهی حُب ذات ازاعتدال خارج شده ونفس امّاره با لجام گسیختگی بر وجود آدمی حاکم گردد، موجب می شود تا با گرفتارشدن درچنبره کِبروغرور ونخوت ولهو لعب و بی بندوباری، او از خدا و مرگ وقیامت غافل مانده و با گمراهی مسیر شقاوت وبد بختی را طی کند و با انجام اعمال ناصالح وگناه ومعصیت درجهت دوری از خداوند حرکت کند وعاقبت به شرّگردد.