العالم - زلال قرآن
از رسول الله (ص) نقل است که فرموده: « اَقرَبَ مایَکونَ اَلعَبدِ اِلَی اللهُ وَ هُوَ ساجِد»
ترجمه: (نزدیکترین حالات بنده به خداوند سبحان سجده است).
از امام صادق (ع) نقل شده که، وقتی از ایشان سوال شد که چرا خداوند رحمان حضرت ابراهیم (ع) را خلیل خود ساخت، فرمود: « به واسطه آنکه آن حضرت خداوند تبارک و تعالی را زیاد سجده می کرد.»
از این دو حدیث شریف چنین برداشت می شود که، فضیلت سجده این است که آن نزدیک ترین حالت بنده به خداوند و بهترین وسیله تقرب به اوست، و از آنجا که ذکر سجده «سبحان ربی الاعلی و بحمده»، شامل تسبیح، تنزیه و تحمید حضرت حق سبحانه و تعالی و بیان آن اعتراف به مقام عظمت وکبریائی وعُلوّ ذاتی اوست، اگربه درستی و با توجه و حضورقلب کامل و با تأمین جمیع شرایط ادا شود، موجب شهود قلبی انوار عظمت و عُلوّ مقام ذات اقدس الهی و درک هرچه بهتر و بیشتر آن می گردد، و به نمازگزار کمک می کند تا با اظهار تذلّل و فروتنی، به طورکامل از خود (حُبّ ذات)، حالت خود بینی، منیت، خود خواهی و استکبار عبور کرده و با وصول به اعلا مرتبه خضوع و خشوع قلبی، چنان محو عظمت و کبریائی حق تعالی گردد که با به فراموشی سپردن همه کس و همه چیز(حتی خویشتن)، و با شعله ور شدن آتش عشق الهی در قلبش، همه ماسوی الله را به خاکستر تبدیل نماید و خود را برای تسلیم و رضای الهی مهیّا و آماده سازد.