العالم - کشکول
ایوانگلر فعال و خبرنگار کانادایی شروع به پرسش‌هایی از پاسکال سن اونگ، وزیر ورزش کانادا در مورد تبعیض علیه ورزشکاران روسی و بلاروسی کرد؛ اما او با شتاب از محل برگزاری نشست رسانه‌ای خارج شد و به پرسش‌های ایوانگلر پاسخی نداد که از وزیر ورزش کشورش پرسید: «خانم سن اونگ، ممکن است از شما چیزی بپرسم؟ شما گفتید نمی‌خواهید ورزشکاران روسیه و بلاروس را در المپیک ببینید. وقتی آمریکا به عراق و افغانستان حمله کرد چه می‌خواستید؟ آیا آرزوی دیدن ورزشکاران اسرائیلی پس از نیم قرن اشغال سرزمین‌های فلسطین را دارید؟ چرا جواب نمی‌دهید خانم سن اونگ؟»
این خبرنگار که اصرار داشت وزیر را تا ورود به آسانسور همراهی کند، در کلیپ منتشره می گوید: «سوال ساده ای است!»، اما خانم وزیر در آسانسور را می بندد و فرار می کند. ایوانگلر در حالی که وزیر ورزش کانادا محل را ترک می‌کرد همچنان از او سؤال می‌کرد.
نکته ای که روزنامه نگار مزبور را برانگیخت تا سوال خود را بپرسد این است که وزیر ورزش کانادا از تمایل خود برای جلوگیری از حضور ورزشکاران روسیه و بلاروس در بازی های المپیک آینده خبر داده است.
واضح است که موضوع حقوق بشر در غرب، وسیله ای برای دستیابی به اهداف سیاسی است و این روش فقط برای گروه هایی که در مقابل طمع غربی ها ایستاده اند، به کار می رود؛ این موضوع در دو دهه گذشته بیش از هر زمان دیگری آشکار شده است. از این رو وزیر کانادایی با یادآوری قربانیان غرب در افغانستان، عراق و فلسطین، جهت پاسخ به این خبرنگار، حرفی برای گفتن نداشت.
به نظر می رسد وقتی غرب از حقوق بشر صحبت می کند، منظور منحصراً انسان غربی است و نه انسان ها به طور کلی. بنابراین احساسات وزیر کانادا هنگام جنگ افروزی های آمریکا و متحدان غربی اش جریحه دار نشد و هرگز مانع از شرکت آمریکایی ها، اروپایی ها، غربی ها و صهیونیست ها در ورزش نشد، آن هم در شرایطی که آمریکا و متحدان غربی اش میلیون ها شهروند بی گناه را در عراق، افغانستان، سوریه، فلسطین و لیبی به سادگی کشتند و آواره کردند. علت این است که غربی ها برای مردم این کشورها هیچ حقی را به رسمیت نمی شناسند.
عملکرد پاسکال سن اونگ وزیر ورزش کانادا نیز مانند رفتار جاستین ترودو نخست وزیر این کشور است که ظاهراً در خط مقدم مبارزه مقامات کشورهای غربی برای «حقوق بشر» قرار دارد و تنها برای هر کس که در زمره کشورهای غیر تابع غرب باشد، از ترفند حقوق بشر علیه آن کشورها استفاده می کنند و شروع به ریختن اشک تمساح می کنند، چرا که این کشورها منافع ملی خود را بر هر امر دیگری ترجیح می دهند.
در نقطه مقابل آن، در کشورهایی که رژیم های آنها منافع نامشروع غرب را تامین می کنند و بر منافع مردم خود ارجحیت می دهند، شاهد هستیم که مقامات غربی سکوت می کنند و موضوع انسان و حقوق بشر را کاملا مسکوت رها می کنند، حتی اگر رژیم های حاکم در این کشورها، مردم خود را زیر پا گذاشته، له کنند و افراد بی گناه را به زندان بیاندازند.