العالم - فلسطین اشغالی
مذاکراتی که منجر به امضای این پیمان شد به‌طور مخفیانه در اسلو، پایتخت نروژ انجام شده و در 20 اوت 1993 به پایان رسید و این پیمان به‌طور رسمی در 13 سپتامبر 1993 (مصادف با 22 شهریور 1372 هـ.ش.) در واشنگتن با حضور یاسر عرفات، اسحاق رابین و بیل کلینتون به امضا رسید. این پیمان تشکیل حکومت خودگردان فلسطین را به عنوان یک نهاد اداری موقت مقرر کرد.
در توافقنامه اسلو با شعار «صلح در برابر زمین» بر ضرورت مذاکره در مورد راه حل نهایی بین فلسطینی ها و اشغالگران صهیونیست در مدت 5 سال تاکید شد، اما گذر زمان نشان داد که رژیم اشغالگر حقوق فلسطینیان را در تمام موارد از جمله شهرک سازی، کنترل قدس، مسجد الاقصی، امنیت ساکنان، تعیین مرزها، سرنوشت پناهندگان و آوارگان، تقسیم آب و ایجاد یک کشور مستقل فلسطینی، کاملاً نادیده گرفته شد.
در واقع، رژیم اشغالگر صهیونیستی، درست برعکس مفاد پیمان اسلو عمل کرد و از این توافق تنها برای مصادره اراضی بیشتر فلسطینی‌ها و توسعه شهرک‌ها سوء استفاده نمود.
حکومت موقت تشکیل شده با عنوان «حکومت خودگردان فلسطین» قرار بود طی یک دوره حداکثر 5 ساله جای خود را به «دولت مستقل فلسطین» بدهد اما به جای تأسیس چنین دولتی، «دولت شهرک نشینان» محقق شد!
پیمان اسلو به عنوان تله بزرگی برای آرمان فلسطین به اولین انتفاضه که حدود 6 سال به طول انجامیده بود، پایان داد.
گذر 30 سال گذشته نشان داد که تمام وعده‌های این پیمان دروغین و مهم‌ترین نتایج آن یهودی‌سازی بیت‌المقدس و گسترش سرطانی مانند شهرک‌های صهیونیستی در سرزمین‌های اشغالی فلسطین بود؛ نکته اینجاست که در مقابل این همه خیانت اسرائیل، تنها اقدام تشکیلات خودگردان فلسطین شکایت به آمریکا یا همان حامی جلاد، بود که این شکایت نیز هرگز شنیده نشد.
نکته دیگر این که توافقنامه اسلو تصریح می کند که هیچ یک از طرفین نمی توانند در زمان پیش از اعلام نتایج مذاکرات تعیین وضعیت نهایی، اقدامی انجام دهند که وضعیت را در کرانه باختری و نوار غزه تغییر دهد. این بند از پیمان اسلو برای اسرائیل، تنها چند سطر روی کاغذ بود و در طول دوره مذاکرات، برعکس شهرک سازی را تسریع کرد.
این اقدام صهیونیست ها رویای تشکیل کشور مستقل فلسطینی را پیش از محقق شدن، پایان داد اما حکومت خودگردان فلسطین همچنان آرزوی مذاکره برای دستیابی به آن را دارد، هرچند که دیگر سرزمینی برای مذاکره وجود ندارد!
بر اساس آمار منتشر شده توسط مراکز فلسطینی و حتی مراکز وابسته به رژیم صهیونیستی، تعداد شهرک نشینان هنگام امضای توافقنامه اسلو در سال 1993 از 150 هزار نفر فراتر نمی رفت که در 144 شهرک در کرانه باختری، قدس و نوار غزه مستقر بودند، اما پس از توافق اسلو شمار شهرک‌ها دو برابر شد و امروز آمار آن به بیش از 550 عدد رسیده است.
به طور کلی، شهرک‌سازی در مقایسه با دوره پیش از امضای معاهده اسلو و تأسیس تشکیلات خودگردان فلسطین در سال 1994، رشد بیش از 240 درصدی داشته و هم اکنون تعداد شهرک نشینان در کرانه باختری به بیش از 700 هزار نفر می رسد.
تعداد صهیونیست ها در شرق قدس بیش از 300 هزار نفر است که به وضوح طرح تل آویو برای تبدیل قدس اشغالی به پایتخت «اسرائیل» را آشکار می کند.
انتقال سفارت آمریکا به قدس اشغالی گواه آن است که شهرک سازی رژیم صهیونیستی برخلاف آنچه در رسانه های آمریکایی تبلیغ می شود، از حمایت و تشویق صریح واشنگتن برخوردار است.
در مقابل توطئه اسلو برای فراموشی مبارزه امروز شاهد نسلی در فلسطین هستیم که نه تنها مقاومت را کنار نگذاشته است بلکه معادله جدیدی بر اشغالگران صهیونیست تحمیل کرده است، جوانان فلسطینی در برابر دشمن، اسلحه به دست گرفتند چرا که به خوبی می دانند با زبان مذاکره نمی توان با اشغالگر صحبت کرد، رژیم تنها زبان زور را می فهمد.
جوانان فلسطینی در کرانه باختری که زمین را زیر پای اشغالگران به لرزه درآورده اند، متقاعد شده اند که مذاکرات توهمی بیش نیست که آمریکایی ها آن را در ذهن برخی فلسطینی ها کاشته است تا نبینند که چگونه زمینشان غصب می شود و چشمانشان را به روی بیش از 360 شهرک صهیونیست نشین در سرزمین های اشغالی و محاصره شدن فلسطینیان در میان آن، ببندند.
این نسل از طعم تلخ ثمره های پیمان اسلو خسته شده و دریافته است که رژیمی که به زور توسط استعمارگران انگلیس به آنها تحمیل شده و به لطف قدرتی که آمریکا به آن داده است تا امروز به حیات خود ادامه داده است، حق فلسطینیان را هرگز بنا ندارد که بازگرداند و تنها راه باقی مانده برای ملت فلسطین در مقابل اشغالگران، اعمال زور و استفاده از اسلحه مقاومت است.