العالم - اروپا
فارس -- «یورگن تودهوفر» روزنامه‌نگار مشهور آلمانی در جریان سفر به میانمار روایتی از وضعیت اقلیت روهینگیایی دارد و آنچه را دیده، غیرقابل وصف دانست.
او از دولت آلمان و دیگر کشورهای اروپایی خواست تا فشارهای سیاسی بیشتری بر دولت میانمار وارد کنند.
وضع آوارگان روهینگیایی غیرقابل وصف است
تودهوفر در گفت‌وگو با روزنامه آلمانی «فرانکفورتر روندشاو» گفت: «ما در بسیاری از کمپ‌های مربوط به پناهجویان و بیمارستان‌ها بودیم. من در سفرهای قبلی‌ام اردوگاه‌های زیاد و مردم درمانده فراوانی دیده بودم. اما آنچه در مرز میانمار شاهد آن بودیم، به عبارتی ساده وضعیتی غیر قابل توصیف بود. بدترین چیز این بود که مردم کاملا نا‌امید بودند. به عقیده من میانمار این افراد را به دلایل نژادی و مذهبی از کشور رانده است و نمی‌خواهد که آنها باز گردند. آنها در بنگلادش هم نمی‌توانند بمانند. دولت این کشور هر کاری که می‌تواند برای آنها می‌کند اما بنگلادش یکی از فقیرترین کشورهای جهان است که برای تامین مردم خودش هم مشکلات فراوانی دارد.ما از بیش از نیم میلیون نفر صحبت می‌کنیم که در هفته‌های اخیر از مرز عبور کرده‌اند».
این روزنامه‌نگار آلمانی که به دلیل سفر به مناطق بحرانی جهان شهرت دارد در ادامه گفت: «نژادپرستی را نمی‌توان به راحتی توضیح داد در میانمار گروه‌های مختلفی وجود دارند که آنها هم مشکلاتی دارند اما دست‌کم آنها تابعیت میانمار را دارند. دولت میانمار مدعی است که اقلیت روهینگیا را انگلیسی‌ها از بنگلادش به میانمار آورده‌اند و این در حالی است که آنها صدها سال است که در میانمار زندگی می‌کنند. اما این اقلیت دین دیگری دارند و رنگ پوست بیشتر آنان از بقیه مردم تیره‌تر است.چنین موضوعی باعث شده که تفاوت آنها با دیگران مشخص شود و همین موضوع به نفرت دامن می‌زند. البته دین بودا، دین صلح بوده و هست. اما در هر دینی افرادی پیدا می‌شوند که به نفرت‌پراکنی دامن می‌زنند و در میانمار افراط‌گرایان ملی‌گرا هستند که از این نفرت خوشحال می‌شوند».
به نظرم همه اتفاقات برنامه‌ریزی شده است
تودنهوفر درباره وضعیت پناهجویان اینطور توضیح داد: «مردم در سرپناه‌هایی زندگی می‌کنند که فقط از میله و ورق‌های پلاستیکی ساخته شده است. آنها اغلب بدون هیچ چیزی روی زمین می‌خوابند و این در شرایطی است که در این وقت سال باران‌های شدیدی می‌بارد و این به خودی خود مسئله‌ای است که بیماری‌های سخت دیگری همه‌گیر نشوند. کمک‌های بشردوستانه وجود دارد اما کافی نیست. حتی در بیمارستان‌ها هم امکانات کافی نیست و برخی از بیماران روی زمین می‌خوابند».
وی افزود: «ما از خاک بنگلادش شاهد ستون‌های بلند دود در میانمار بودیم و من می‌خواستم خودم اوضاع را (از نزدیک) ببینم. ما در عبور از مرز میانمار وارد روستایی شدیم و دیدیم که همه چیز سوخته است؛ خانه‌ها، درختان، زمین و احتمالا مردم دیگر نمی‌توانند به این منطقه بازگردند چرا که زیر ساخت‌های زندگی آنها نابود شده است. خشونت نظامیان میانماری علیه روهینگیاها حدومرز ندارد. من در بیمارستان‌ها کودکانی را دیدم که در پی شلیک گلوله زخمی شده بودند. دختربچه‌ای شش ساله‌ای در بیمارستانی دیدم که پایش از ران تا زانو زخم ناشی از سوختگی داشت و این زخم مربوط به زمانی می‌شد که کلبه آنها به آتش کشیده شده بود و او هنوز خواب بود. به زنان تجاوز شده و گزارش‌هایی که از پناهجویان به ما رسید، بسیار تلخ بود؛ از دید من همه اینها به این معنی است که چنین اقداماتی برنامه‌ریزی شده علیه روهینگیاها صورت می‌گیرند.»
با این وضع، دولت میانمار نباید در جامعه جهانی پذیرفته شود
تودنهوفر که پیش از این از اعضای حزب دموکرات‌مسیحی (هم حزبی مرکل) بود، بر اقدام علیه این وضعیت تاکید کرد و افزود: «در همه جای جهان فجایعی رخ می‌دهد اما نابود کردن یک گروه در زمان ما بدون دخالت جامعه جهانی موضوعی غیرقابل قبول است. من نمی‌فهمم که چرا سیاستمداران اروپایی فشارهای بیشتری علیه (دولت میانمار) اعمال نمی‌کنند. دولت مدنی میانمار دست‌کم شکت خورده است و «آنگ‌سانگ سوچی» رهبر میانمار هم وضعیت خوبی ندارد. نفوذ وی بر ارتش محدود شده است. با این حال باید غرب و دست‌کم اروپا این موضوع را روشن کنند که در شرایطی که اخراج روهینگیاها متوقف نمی‌شود و آنها نمی‌توانند به محل زندگی خود باز گردند و نمی‌توانند از حقوق برابر مانند دیگران برخوردار باشند در این صورت امکان حضور (دولت میانمار) در جامعه جهانی و بر قراری روابط اقتصادی با این کشور وجود ندارد. ارتش میانمار ارتباط گسترده‌ای با آلمان دارد و دولت آلمان هم این امکان را دارد که فشارهای سیاسی را افزایش دهد و از دید من وقتی که ما (بخواهیم) حقوق‌بشر را جدی بگیریم، در این زمینه مسئول هستیم.»
روزنامه‌نگار آلمانی در ادامه صحبت‌های خود افزود: «فقط در چند سال گذشته، حدود 20 اقدام نظامی علیه روهینگیاها صورت گرفته است که بیشتر آنها بدون هیچ تحریک قبلی انجام شده. اما مواردی از مقاومت هم بوده است. 25 سپتامبر گذشته روهینگیاها، 12 نظامی میانماری را کشتند که البته من از این اقدام هم انتقاد می‌کنم اما نکته این است که در آن حمله هم تعداد روهینگیاهایی که کشته شدند بیشتر از میانماری‌ها بودند و در ادامه هم هزاران تن کشته و مورد خشونت و تجاوز قرار گرفتند و بیش از 600 هزار تن ناچار به ترک سرزمین خود شدند. با همه اینها به نظر می‌رسد که ارتش منتظر بهانه است».
یورگن تودنهوفر گفت که بسیاری می‌گویند که این مسایل به آلمان چه ارتباطی دارد اما باید در این مسئله دخالت کرد و این خوب است که رسانه‌های آلمانی درباره شرایط مردم روهینگیا اخباری منتشر می‌کنند و تاکید کرد که آلمان و اروپا باید نقش سیاسی و نه نظامی مثبت ایفا کنند.
وی درباره آرزوی مردمی که در اردوگاه‌ها زندگی می‌کنند هم گفت: «من از بسیاری از آنها پرسیدم و تقریبا همه گفتند که می‌خواهند در شرایطی که امنیت و حقوق برابر داشته باشند، به وطنشان باز گردند. من به یاد صحبت‌هایم با زنی 20 ساله می‌افتم که همسرش را از دست داده بود و دختر کوچکی داشت. از او پرسیدم که چه رویایی دارد و او سرش را تکان داد و به من گفت که اینجا هیچکس رویا ندارد و وقتی از او پرسیدم که چه آرزویی برای آینده دارد گفت که امیدوار است که دخترش چیزی برای خوردن و پوشیدن داشته باشد و کمی هم امنیت بر قرار باشد. این همه خواسته آن زن بود».