العالم - زلال قرآن
عادت کردن به پرخوری و شکم پرستی موجب می گردد که انسان کم کم خوی و خصلت حیوانی (که اعظم صفات خبیثه برای بنی آدم است) پیدا کند و در نهایت بسوی جهنم سوزان الهی سوق داده شود، به همین جهت از زبان حضرات معصومین (ع) و دیگر اولیاء الهی در مذمت پرخوری و توجه بیش از حد نیازهای حقیقی به شکم و شهوت بسیار سخن گفته شده است که ذیلاً به نمونه هائی ازآنها اشاره می گردد.
1– امام صادق (ع) فرموده:
« پرخوری موجب قساوت قلب و طغیان شهوت می شود»
و در حدیث دیگری فرموده:
« هر گاه شکم پرشود، شهوت طغیان می کند و راه توجه به خدا و عبادت و عبودیت را می بندد»
2– از لقمان حکیم نقل است که:
« چون معده پرشود، قوه فکر و اندیشه به خواب می رود و زبان حکمت و دانائی لال می گردد و اعضاء و جوارح به عبادت بی رغبت می گردند»
3– پیامبر اکرم (ص) فرموده:
« با گرسنگی و تشنگی با نفس خود جهاد کنید»
4– درحدیث دیگری از امام صادق (ع) آمده:
« جوع و گرسنگی غذای روح و قلب مؤمن است»
5 – خداوند عزّوجل در حدیث قدسی فرموده:
« در خزانه غیب ما بهتر از گرسنگی غذائی نیست»