العالم - زلال قرآن
«ذنب» خود گناه است که وقتی از آدمی صادرشود آثار سوء و کدورت حاصل از آن قلب و روح انسان را احاطه کرده و آن را تیره و تار می کند، و اگر با توبه مستور نگردد و از بین نرود در آخرت (به موقع تجسم اعمال) مجسم شده و موجبات عذاب صاحب خود را فراهم می نماید.
و «سیئه» به آثار وضعی گناه مثل: تیرگی و قساوت قلب، وقوع عذاب، رفتن آبرو و غیره گفته می شود، و از آنجا که «سیئات» به تبع «ذنوب» ایجاد می شوند، لذا با مستور شدن و محو شدن ذنوب در اثر توبه، سیئات هم از بین خواهند رفت، چرا که به گواه بخش دوم آیه 193 سوره مبارکه آل عمران:
«... رَبَّنَا فَاغْفِرْلَنَا ذُنُوبَنَا وَكَفِّرْعَنَّا سَيِّئَاتِنَا وَتَوَفَّنَا مَعَ الْأَبْرَارِ»
ترجمه: (... پروردگارا، از گناهان ما در گذر و زشتی کردار ما بپوشان و هنگام جان سپردن ما را با نیکان و صالحان محشور گردان).
پس هرگاه خداوند رحمان در اثر توبه و استغفار به لطف و کرم خود از گناهان آدمی در گذرد، ضمن اینکه آثار ذنوب و گناهان او از بین می رود، به تبع آن آثار سیئات نیز از بین خواهند رفت.