العالم ـ زلال قرآن
در آیه 45 سوره مبارکه عنکبوت بابیان:
« اتْلُ مَا أُوحِيَ إِلَيْكَ مِنَ الْكِتَابِ وَأَقِمِ الصَّلَاةَ إِنَّ الصَّلَاةَ تَنْهَىٰ عَنِ الْفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِوَلَذِكْرُ اللَّـهِ أَكْبَرُوَاللَّـهُ يَعْلَمُ مَا تَصْنَعُونَ»
ترجمه: ((ای رسول ما) آنچه را که از کتاب (آسمانی قرآن) بر تو وحی شد (بر خلق) تلاوت کن و نماز را (که بزرگ عبادت خداست) به جای آر، که همانا نماز است که (اهل نماز را) از هر کار زشت و منکر باز می دارد و همانا ذکر خدا بزرگتر (و برتر ازحدّ اندیشه خلق) است، و خدا به هر چه (برای خشنودی او و به یاد او) کنید آگاه است).
غرض از ذکرهم ذکر لسانی (زبانی) و هم ذکر قلبی است، که اگر این دو (ذکر لسانی و قلبی) تواماً صورت پذیرد، نتیجه آن ها حشر کامل با اسماءالله و اُنس و اُلفت هرچه بیشتر و بهتر با خداوند سبحان است، و شاید به همین دلیل باشد که قرآن کریم در آیات 41 و 42 سوره مبارکه احزاب:
« يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا اللَّـهَ ذِكْرًا كَثِيرًا . وَسَبِّحُوهُ بُكْرَةً وَأَصِيلًا»
ترجمه: (ای کسانی که ایمان آورده اید ذکر حق و یاد خدا (به دل و زبان) بسیار کنید . و دایم صبح و شام به تسبیح و تنزیه ذات پاکش بپردازید).
ذکر (اذکارنماز) را که موجب جلب توجه خداوند رحمان به انسان و شکر لسانی و عملی نعمت های الهی می گردد را نافع ترین عمل برای مومنین اعلام کرده است.