العالم - زلال قرآن
خداوند رحمان مسجدالحرام و کعبه را قبله و جایگاه تقرب به خود قرار داده تا مردم با روی آوردن به آن وجود خویش را شرافت بخشیده و به او تقرب جویند.
به بیان روشن تر، خداوند تبارک و تعالی همانطور که روح و جان انسان را با کشش فطری و عشق ذاتی و درونی (هدایت تکوینی)، و ارسال رُسل و نزول وحی (هدایت تشریعی)، به سوی خویش هدایت فرموده و با فراهم کردن امکان تقرب به خود، آن را شرافت بخشیده و بر کل مخلوقات عالم هستی فضیلت و برتری داده است، جسم او را نیز با روی آوردن به بیت الله الحرام شرافت می بخشد، به همین سبب مسجدالحرام و کعبه معظم را قبله و محل استقبال از موءمنین قرار داده، تا انسان ها با عطف توجه به آن (در نماز و غیر نماز)، همه شئون زندگی خویش اعم از اعمال عبادی و غیرعبادی را در راستای آن قراردهند، و در همه احوالات با توجه قلبی و تمرکز فکر و دل و جان به معبود حقیقی یعنی ذات اقدس الهی، تمام حرکات و سکنات خویش را در جهت تقرب به او سامان دهند و فقط به قصد رضا و رضوان به او (که قبله گاه حقیقی است) عمل نمایند.
و در نماز که (چه در مقدمات و چه در اصل آن) دارای ظاهر (انجام اعمال خاص با رعایت شرایط ویژه مربوط به هر عمل)، و باطن (آثار مثبت و نتایجی است که از آن اعمال در قلب و روح نمازگزار منعکس می گردد) است، و شرط لازم برای تحقق حقیقت نماز، همراهی متعادل و متناسب این دو است، لذا خداوند سبحان اقبال نمازگزار به قلبه (مسجدالحرام و کعبه معظم) را که شرط استقبال و قبولی نماز است، بر نمازگزار واجب کرده است، تا تحقق حقیقت نماز برای نمازگزار امکان پذیر شود و به فضل الهی زمینه قبولی نماز برای او فراهم گردد و او این توفیق را داشته باشد که بتواند بواسطه نماز به مقام اعلی قرب الهی برسد ان شاءَالله.