العالم - زلال قرآن
«اله» به معنی معبود، تحیر، عبادت، آمده است. اگر «اِله» را به معنی «تَحَیُّر» بگیریم، خدا را از آن جهت «اِله» گویند که عقول انسان ها از درک ذات اقدس پرورگار عاجز و متحیرند.
اگر «اِله» را به معنی عبادت بگیریم، از آن جهت به خداوند سبحان «اِله» گفته می شود که تنها معبود حقیقی است که شایستگی عبودیت و بندگی را دارد.
«اِله» در قرآن دو محل استعمال دارد، یکی درباره ذات حضرت باری تعالی است، چنانکه در آیه 163 سوره مبارکه بقره آمده: « وَإِلَـٰهُكُمْ إِلَـٰهٌ وَاحِدٌ لَا إِلَـٰهَ إِلَّا هُوَ الرَّحْمَـٰنُ الرَّحِيمُ»
ترجمه: (وخدای شما، خدای یکتاست، نیست خدایی مگر او که بخشاینده ومهربان است).
استعمال دیگر در قرآن درباره معبودهای دروغین، که همه آنها در مقام ذمّ و انکار نقل شده است، چنانکه در بخش آخر آیه 19 سوره مبارکه انعام آمده:
«... أَئِنَّكُمْ لَتَشْهَدُونَ أَنَّ مَعَ اللَّـهِ آلِهَةً أُخْرَىٰ قُلْ لَا أَشْهَدُ قُلْ إِنَّمَا هُوَ إِلَـٰهٌ وَاحِدٌ وَإِنَّنِي بَرِيءٌ مِمَّا تُشْرِكُونَ»
ترجمه: (آیا شما به راستی گواهی دهید که با خدای یکتا خدایان دیگری وجود دارد؟ بگو: من گواهی ندهم. بگو: محقّقاً او خدایی یکتاست و من بیزارم از آنچه شما شریک خدا قرار می دهید).