العالم- فلسطین اشغالی
تصاویر و فیلم‌ها نشان می‌دهد که نظامیان اسرائیلی در خانه‌های خانواده‌های فلسطینی یا لبنانی پس از شهید کردن یا آواره‌کردن آنها، با فخر فروشی می چرخند و کمدها را جستجو می‌کنند و لباس‌های زنان خانه‌دار و حتی گاهی لباس‌های کودکان را می‌پوشند.
سوال مهم سوال این است که چرا نظامیان اشغالگر این کار را می کنند؟ آیا این رفتار یک پدیده فردی است؟ یا در بنیان ساختار ایدئولوژیک ارتش رژیم اسرائیل قرار دارد که ادعا می کند اخلاقی‌ترین! ارتش جهان است؟ حقوق بین الملل و حقوق بشردوستانه در مورد چنین اقداماتی چه می گوید؟
تجزیه و تحلیل این تصاویر نظامیان اشغالگر در خانه ها، ابعاد پیچیده روانی و اجتماعی را نشان می دهد. این تصاویر نشان دهنده رویکردی خصمانه است که در دل خود تمسخر و تحقیر را با هم دارد. این رفتار مفاهیم عمیقی در ارتباط با مفهوم قدرت و کنترل دارد، زیرا هدف ارتش اشغالگر تحقیر اعضای جامعه آواره شده و تحت اشغال و سلب کردن نمادهای فرهنگی آنها و از بین بردن کرامت آنها است. این رویکرد اشغالگران در چارچوب مکانیسم های روانی با هدف تخریب و در هم شکستن روحیه قربانیان دنبال می شود.
این تصاویر چه می گویند؟
تحلیل این تصاویر از منظر روان‌شناختی و اجتماعی ابعاد متعددی را در رابطه با رفتار نظامیان اسرائیلی در اشغالگری و تجاوزگری و همچنین تأثیر قىرت و درگیری بر رفتار انسانی آشکار می‌کند.
نگاهی عمیق تر به معانی این تصاویر چندین نکته زیر را آشکار می کند:
* اظهار قدرت و تسلط: پوشیدن لباس زنانه در خانه‌هایی که مورد حمله قرار گرفته‌اند ممکن است اظهار قدرت و سلطه با بن مایه های تمسخر آمیز باشد. هدف ارسال این پیام به آوارگان است که آنها مورد تمسخر قرار گرفته‌اند و به حریم خصوصی و دارایی‌شان بدون هیچ احترامی دست اندازی شده است. این رفتار نشان دهنده نوعی گستاخی و برتری جویی فرهنگی و تلاش برای تضعیف حیثیت و کرامت صاحبان اصلی این مکان ها است.
* تحقیر قربانی و انسانیت زدایی: در این گونه درگیری ها، برخی از نظامیان ممکن است به عنوان بخشی از جنگ روانی به رفتارهایی متوسل شوند که هدف از آن تحقیر قربانیان است. پوشیدن لباس زنانه متعلق به قربانیان، تلاشی برای نشان دادن برتری نظامی با توهین به جنبه اخلاقی و فرهنگی قربانی است، به طوری که فرد آواره شده احساس کند حتی لباس و حریم خصوصی او دیگر در امان نیست.
* رهایی از فشار روانی: اغلب اوقات، نظامیان شرکت کننده در درگیری ها به رفتارهای غیرعادی متوسل می شوند تا از تنش ناشی از جنگ و فشارهای روانی ناشی از آن رها شوند. از طعنه و طنز ممکن است به عنوان یک مکانیسم دفاعی روانی برای تسکین احساس ترس یا گناه استفاده شود.
* تصویر گرفتن برای تاثیرگذاری رسانه ای: هدف از گرفتن و انتشار تصاویری از این نوع، اثرگذاری هدفمند و عمدی رسانه ای است و نظامیان یا کسانی که آنها را منتشر می کنند، به دنبال آن هستند که به مردم خود قدرت خودشان را در قبال جامعه قربانی و تحت اشغال نشان دهند. از این رویکرد ممکن است برای ایجاد احساس برتری و بی تفاوتی نسبت به رنج انسانی قربانیان استفاده شود.
* استفاده از نمادهای فرهنگی: در فرهنگ عربی، لباس زنانه نماد شرافت و عفت است و نظامیان اشغالگر از آن برای تمسخر جامعه تحت اشغال استفاده می کنند. هدف آنها تلاش برای خدشه وارد کردن به نمادهای فرهنگی و بهره برداری از آنها برای تحقیر این جامعه است.
در مجموع، این رفتار بیانگر تحقیر قربانیان است و نشان می دهد که چگونه جنگ می تواند رفتار اهانت آمیز و غیرانسانی ارتش اشغالگر را عادی سازی کند. این رفتار بدون شک، گرایشی سادیسمی را آشکار می کند که عاری از هرگونه همدردی انسانی است.