به گزارش پایگاه خبری شبکه العالم، روزنامه الدستور چاپ اردن در مقاله ای به قلم عریب الرنتاوی نوشت ترکیه دیگر نمی تواند به سیاست انکار ادامه دهد زیرا همه جهان می دانند که ترکیه گذرگاه دهها هزار جهادی از مناطق مختلف است. عبور و مرور این افراد با اطلاع و آگاهی سازمان اطلاعات ترکیه و تسهیلات آن صورت می گیرد از این رو به راه انداختن هیاهوی عوام فریبانه، سیاست آنکارا است و دیگر فایده ای ندارد. چرا که علائمی وجود دارد که نشان می دهد ترکیه دیگر نمی تواند فشارهای بین المللی را در این زمینه تحمل کند. مخالفان مختلف تحولات مهمی را در عملکرد ترکیه در طول مرزها با همسایه جنوبی این کشور زیر نظر گرفته اند.
در خبرها آمده است که مرزهای ترکیه و سوریه دیگر مانند سه سال گذشته، نیست و آزادی عبور و مرور دیگر به آن روانی و آسانی نیست تا جایی که موانع خاکی مانع تردد افراد و خودروها می شود و سازمان اطلاعات ترکیه در کنترل عبور و مرور افراد و مناطق مرزی محتاط تر شده است. حتی نیروهای چچنی که روابط مستقیم با سازمان اطلاعات ترکیه دارند در دستیابی به کمک های انسانی، تسلیحاتی و لجستیکی با مشکلاتی مواجه هستند.
منابع مطبوعاتی لبنانی به نقل از مخالفان سوری می گویند سازمان اطلاعات ترکیه در مدت چند ماه برخی از رهبران خارجی «مجاهدین» را به سازمان اطلاعت کشورهایشان تحویل داده و علاوه بر این شماری از آن ها را از بین برده است تا در آینده نام «بازگشتگان از سوریه» را یدک نکشند و به کشتار و خرابکاری در کشورهایشان اقدام نکنند. به نظر می رسد موضع ترکیه از نظر میدانی در حال تغییر است هر چند که آنکارا لحن سیاسی و ایدئولوژیک را در سخن گفتن از بحران سوریه حفظ کرده است.
تغییر در موضع ترکیه اختیاری نیست بلکه این تغییر زیر فشار کشورهای منطقه که پیش از آنکارا چرخش داشته اند و نگرانی آمریکا و اروپا از تبدیل شدن سوریه به پناهگاه امنی برای القاعده و خطرناک تر از وضع افغانستان قبل از یازده سپتامبر 2001، رخ داده است.
در ادامه این مقاله آمده است بروکسل نیز در روزهای اخیر فعال بوده و «کشورهای گذرگاه» به ویژه ترکیه را تحت فشار قرار داده تا تدابیر شدیدی در زمینه مبارزه با تروریسم اتخاذ کنند. همیشه زمانی که موضوع خطر «جهادی ها» در سوریه به خصوص اروپایی تبارها به میان می آید نام ترکیه به عنوان «کشور گذرگاه» مطرح می شود و در واقع همین طور نیز است و علاوه بر این «جهادی های ترک» فعال در سوریه حضور دارند و مهم تر اینکه ترکیه روابط مستحکمی با اسلامگرایان کشورهای قفقاز و آسیای میانه که صدها نفر از آن ها وارد سوریه شده اند، دارد و این ها به آنکارا نزدیک تر هستند و آنکارا تک تک آن ها را کاملا می شناسد.
در هر حال با افتادن پرده، زوایای پنهان در روابط سوریه و همسایه شمالی آن آشکارتر خواهد شد و نقش کشورهای منطقه در بحران سوریه به نفع قدرتهای بین المللی کاهش می یابد؛ قدرتهایی که خطر حوادث سوریه را در امنیت ملی شان احساس می کنند و حاشیه مانور بازیگران عرب (حوزه خلیج فارس) و ترک ها بسیار محدود به نظر می رسد.