به گزارش پایگاه خبری شبکه العالم، عبدالعزیز آل شیخ، مفتی آل سعود در دیدار با مبلغان وهابی، آنها را از پرداختن به مسائل سیاسی بر حذر داشت و تاکید کرد که مسائل سیاسی، پر از پیچیدگی و ابهام است و پرداختن به آنها دیگر مجالی برای "دعوت به سوی خدا" باقی نمی گذارد(!)
آل الشیخ در این دیدار که دیروز در دفتر وی در ریاض برگزار شد، مبلغان وهابیت را به اطاعت بی چون و چرا از سردمداران آل سعود و وفاداری کامل به ملک سلمان، پادشاه عربستان و ولی عهد وی مقرن و جانشین ولی عهد محمد بن نایف دعوت کرد.
وی در ادامه به تمجید از محمد بن عبدالوهاب، سرکرده وهابیت پرداخت و او را پیشوای سلفی گری دانست و مردم را به مطالعه آثار او و بهره گیری از آنها فراخواند.
گفتنی است، محمد بن عبدالوهاب، بنیانگذار فرقه انحرافی وهابیت در قرن 12 هجری توانست با حمایت استعمارگران انگلیسی و پس از اتحاد با محمد بن سعود (جد آل سعود)، پیمانی شوم ایجاد کند که تا امروز آثار سوء آن، دامنگیر جهان اسلام شده و بر اساس باورهای تکفیری آنان، در طول سه قرن گذشته جنایت‌ها و کشتارهای بسیار صورت گرفته و از دل افکار انحرافی او، ده ها گروهک و مجموعه تکفیری و تروریستی پدید آمده است.
جنایات وهابیان در عتبات عالیات صفحه‌ای سیاه در تاریخ اسلام است. صلاح‌الدین مختار که از نویسندگان وهابی است می‌نویسد: در سال ۱۲۱۶ ق. امیر سعود با قشون بسیار متشکل از مردم نجد و عشایر جنوب و حجاز و تهامه و دیگر نقاط، به قصد عراق حرکت کرد. وی در ماه ذی القعده به شهر کربلا رسید و آنجا را محاصره کرد.
سپاهش برج و باروی شهر را خراب کرده، به زور وارد شهر شدند و بیشتر مردم را که در کوچه و بازار و خانه‌ها بودند به قتل رساندند. سپس نزدیک ظهر با اموال و غنایم فراوان از شهر خارج شدند و در نقطه‌ای به نام ابیض گرد آمدند. خمس اموال غارت شده را خود سعود برداشت و بقیه، به نسبت هر پیاده یک سهم و هر سواره دو سهم، بین مهاجمین تقسیم شد.
ممکن است تصور شود که وهابیان تنها بلاد شیعه‌نشین را مورد تاخت و تاز خود قرار می‌دادند. ولی این تصور درست نیست و باید گفت کلیهٔ مناطق مسلمان‌نشین حجاز و عراق و شام، آماج حملات آنها قرار داشت و تاریخ در این مورد، از هجوم‌های وحشیانه‌ای گزارش می‌دهد که مجال شرح همهٔ آنها در این مختصر نیست. نمونه‌وار به یک مورد اشاره می‌کنیم:
جمیل صدقی زهاوی در خصوص فتح طائف به دست وهابیان می‌نویسد: از زشت‌ترین کارهای وهابیان، قتل‌عام مردم است که بر صغیر و کبیر رحم نکردند. طفل شیرخوار را بر روی سینهٔ مادرش سر می‌بریدند. جمعی را که مشغول فراگرفتن قرآن بودند همه را کشتند.
چون در خانه‌ها کسی باقی نماند به دکانها و مساجد رفتند و هر که بود، حتی گروهی که در حال رکوع و سجود بودند، کشتند. کتابها را که در میان آنها تعدادی مصحف شریف (قرآن) و نسخه‌هایی از صحیح بخاری و مسلم (از معتبرترین کتابهای حدیثی در نزد اهل سنت) و دیگر کتب حدیث و فقه بود در کوچه و بازار افکندند و آنها را پایمال کردند. این واقعه در سال ۱۲۱۷ اتفاق افتاد.
وهابیان پس از قتل‌عام طائف، نامه‌ای به علمای مکه نوشته و آنان را به آیین خویش دعوت کردند. سپس صبر کردند تا ایام حج منقضی شد و حاجیان از مکه بیرون رفتند، آنگاه قصد مکه نمودند...