به گزارش پایگاه خبری شبکه العالم، سندیکای انجمن های تجارت جهانی و ائتلافی از هنرمندان بین المللی و گروهی از فعالان کارگری در کشورهای عرب حاشیه خلیج فارس، فاش کردند که چندین هزار کارگر، در جزیره السعدیات در ابوظبی تحت تبعیض نژادی به سرمی برند و پس از ساعت 10 شب تحت مقررات منع آمد و شد هستند، همه فعالیت های آنان تحت نظارت عوامل حراست قرار دارد و ورود خروج آن ها بدون مجوز ممنوع است.
شماری از پژوهشگران نیز دریافتند که هزاران تن از کارگرانی که در اردوگاه های دیگر در امارات به سر می برند، تحت چنین شرایط دشواری بوده اند.
"شارون بورو" دبیرکل اتحادیه بین المللی سندیکاها در این خصوص گفت: با مردم، مانند مرغ برخورد می شود؛ آن ها را حبس می کنند و در شرایطی تحت حراست شدید قرار می دهند و معمولا کارهای اضافه بر سازمان و بدون حقوق به آن ها تحمیل می کنند.
روزنامه گاردین، به نقل از دو تن از فعالان در زمینه حقوق کارگران که از ترس انتقامجویی دولت امارات خواستند نامشان فاش نشود، نوشت: روستای السعدیات به گونه ای است که پیاده نمی توان به آن رسید. در فاصلۀ دو کیلومتری بین ورودی اردوگاه تا نخستین ایستگاه بازرسی، هیچ خودرویی اتوبوس های داخلی تردد نمی کند. اتوبوس ها هم هر ساعت یک بار به انتقال کارگران می پردازند. دروازه اردوگاه در ساعت 10 شب بسته می شود. بنابراین اگر کارگری نتواند در زمان مقرر خود را به اردوگاه برساند، بدون هرگونه امکاناتی بر روی زمین باید تا صبح سر کند. از آن گذشته، به کارگران اجازه داده نمی شود به جایی جز مکانی که باید در آن کار کنند، بروند.
گروه "کارگری در خلیج (فارس)" نتایج تحقیقات خود را به نمایشگاه "وینسیا بینالی" که مهم ترین اتفاق هنری معاصر در جهان طی ماه جولای خواهد بود، ارائه خواهد کرد. این گروه در حال جمع آوری مصاحبه هایی است که با استناد به آن ها، شرایط محنت بار کارگران در جزیره السعدیات را افشا کند.
هرچند مسئولان اماراتی می گویند که شرایط کار در جزیره السعدیات همواره رو به بهبود است، اما گروه کارگری در خلیج (فارس) تاکید می کند که کارگری تحمیلی همچنان ادامه دارد و برخی کارگران ناچارند برای از دست ندادن کار خود، به اضافه کار اجباری تن دهند و حتی گاهی مبجور می شوند اضافه کار مجانی کنند.
یکی از فعالان در مجال حقوق کارگری گفت: از نظر زیرپا گذاشتن عزت انسانی، نمی توانم شرایطی مانند آن چه اینجا دیدم را تصور کنم.
فعالان حقوق کارگری، اوضاع در دیگر اردوگاه های کار در ابوظبی و دبی را "اسفبار" توصیف و تاکید کردند که توالت های این اردوگاه ها تنها برای 20 نفر گنجایش دارند و هیچگونه امکانات بهداشتی در آن ها وجود ندارد. از آن گذشته، وضع دستشویی ها و فروشگاه های این اردوگاه ها به زباله دانی شبیه شده است.
از سوی دیگر، بسیاری از کارگران، برای راه یافتن به این اردوگاه ها ناچارند مبالغی غیرقانونی به عنوان رشوه بپردازند و این مساله سبب می شود که بسیاری از کارگران، تا مدت ها، به کارفرما بدهکار می مانند. یک کارگر نپالی در این زمینه گفت که برای تسویه هزینه رشوۀ ورود به اردوگاه کار، ناچار است دو سال حقوق خود را به کارفرما بپردازد.
26