العالم - تحلیل روز
سالها پیش کاندولیزا رایس، وزیر امور خارجه وقت آمریکا گفت مایه ناامیدی است که آمریکا مجبور است برای حل پرونده های بین المللی خاصی دست به دامان دیگران شود. آمریکا سالهاست که سیاست های خود را با تهدید و تشویق دیگر کشورها پیش می برد و پرونده ها را هم به همین منوال حل می کند اما پس از گذشت سالها و روی کار آمدن دولت دمدمی مزاج ترامپ، به خصوص در تعامل با برنامه هسته ای ایران، نتوانسته است حتی متحدان خود را در مورد سیاست ها و دیدگاه های خود متقاعد کند.
آمریکا ظرف مدت یک هفته آن هم از یک ناحیه، دو بار سیلی خورد. این کشور سیلی اول را در نشست ویژه شورای امنیت برای تصویب طرح قطعنامه واشنگتن برای تمدید تحریم تسلیحاتی ایران دریافت کرد. طرح پیشنهادی این کشور در این نشست فقط دو رأی مثبت به دست آورد: آمریکا و جمهوری دومینیکن. سیلی دوم، ناکامی و سرخودگی این کشور را دو چندان کرد؛ اتحادیه اروپا، چین و روسیه درخواست رسمی آمریکا از سازمان ملل را برای برگرداندن همه تحریم های قبل از توافق هسته ای 2015 را رد کردند.
اروپایی ها صرفا برای حفظ آبرو، اعلام کردند که تلاش آمریکا برای بازگرداندن تحریم ها علیه ایران، غیر قانونی است و آنها تا آخر به توافق هسته ای پایبند می مانند.
در مقابل برخی طرف ها و به طور مشخص، رژیم صهیونیستی و برخی کشورهای عربی مشخص، می کوشند دولت ترامپ را علیه ایران تحریک کنند.
در این کش و قوس، وضعیت فعلی ، وضعیتی است که دولت آمریکا، خودش ایجاد کرده است؛ این کشور برای پیشبرد سیاست های خود در شورای امنیت، نیازمند حمایت دیگران است.
دونالد ترامپ از همان ابتدا در برخورد با پرونده هسته ای ایران، سیاست فشار و رویارویی و تحمیل با توسل به تحریم و فشار اقتصادی و سیاسی را در پیش گرفت. ترامپ با خروج خودسرانه از برجام، این رفتار قلدرمابانه را به اوج خود رساند؛ اما با شکست این سیاست در مقابل مقاومت ایران، به طرح تمدید تحریم تسلیحاتی روی آورد و وقتی این سیاست هم شکست خورد، به سراغ فعال سازی مکانیسم ماشه رفت. در حالی که کسی که از برجام خارج شده است دیگر نمی تواند از بندهای آن استفاده کند. لذا می توان گفت که ترامپ در تله سیاست های خود افتاده است و در تضاد دو اصرار ضد و نقیض گرفتار شده است.
مایک پمپئو، وزیر خارجه آمریکا در گفتگو با فاکس نیوز، چندین بار توافق هسته ای (برجام) را توافقی احمقانه توصیف می کند اما چند بار خواستار اجرای بندی از همان "توافق احمقانه" می شود. الیوت آبرامز، مسئول پرونده ایران در دولت آمریکا هم که گفته است کشورش برای بازگرداندن تحریم ها علیه ایران، از کسی اجازه نمی گیرد، خود را مثل پمپئو در چنین موضع تمسخرآمیزی قرار می دهد؛ این در حالی است که پمپئو از نحوه موضع گیری کشورهای اروپایی در این خصوص گله مند است و این چنین است که می بینیم دولت آمریکا در همه سطوح دچار اسکیزوفرنی شده است.
ظاهرا کشورهای دیگر به خصوص متحدان آمریکا دیگر نمی توانند این کشور را در ماجراجویی هایش همراهی کنند. کما اینکه ترجیح می دهند برای اعلام موضع، منتظر انتخابات ریاست جمهوری آمریکا شوند مخصوصا که به دنبال راه و بهانه ای هستند که تا حدی مواضع خود را از واشنگتن مستقل کنند.
با این حال انتظار می رود که آنها مواضع جدی تر و فعال تری اتخاذ کنند مخصوصا حالا که آمریکایی ها برای برگرداندن حیثیت خود در داخل سازمان ملل، علیه تهران کمین کرده اند. دولت ترامپ باید منتظر ثبت شکست تازه تری در کارنامه شکست های چهار ساله خود باشد.