العالم - تحلیل روز
مصر به رغم تمام پتانسیلی که برای ادامه مبارزه داشت و هنوز هم توانسته خود را سر پا نگه دارد، از حدود 40 سال از صحنه خارج شد. اما سوریه به رغم جنگ تمام عیار و حملات همه جانبه ای که برای حذف این کشور از صحنه و نابودی کامل آن یا تسلیم شدن آن صورت گرفته است همچنان استوار و پا بر جا مانده است. و امروز نوبت عراق است که گروه هایی که خود را به استعمار فروخته و دلار می پرستند، این کشور را از پای دربیاورند.
کنفرانس اربیل هیچ ربطی به عراق ندارد بلکه صرفا یک آهنگ ناساز در سمفونی هم آهنگ عراق است؛ عراقی که طرح سازش را با تمام قوا رد کرده است و گواه این مدعا دیدگاه همه عراقیها اعم از شیعه و سنی است؛ از یک سو مراجع دینی مخالفت خود را با همه تلاش هایی که قصد دارند عراق را در ورطه سازش بیندازند اعلام کرده اند. مقتدا صدر نیز اعلام کرده است که عراق هرگز تن به سازش نمی دهد. از سوی دیگر دیوان اوقاف اهل سنت این کشور هم تلاش ها و دعوت های صورت گرفته برای کشاندن پای این کشور به ورطه سازش را محکوم کرده است. حتی ریاست جمهوری این کشور هم موضع قاطعانه ای در قبال کنفرانس اربیل اتخاذ و اعلام کرده است که این کنفرانس هیچ ربطی به مواضع رسمی عراق ندارد.
اقشار مختلف و گروه های عراقی آنجا که پای فلسطین یکصدا و یک دل هستند و تاریخ فلسطین گواهی می دهد که هیچ یک از فلسطینی هایی که به زیارت مزار سربازان عراقی در شمال کرانه باختری می روند نمی دانند که این سربازان شیعه بوده اند یا سنی یا آشوری یا عرب بوده اند با کرد.
چرا عراق؟
ساده است؛ چون با سقوط عراق، مانعی در مقابل ایران ایجاد می شود و رؤیای "اسرائیل" هم این است که عراق، از محور مقاومت جدا شده و به زمره تشنگان سازش با این رژیم بپیوندد.
عراق مرکز ثقل جغرافیایی و سیاسی و تاریخ و تمدن عرب است و پیوستن این کشور به محور سازش باعث می شود که عرب های دیگر هم پشت سر این کشور راه بیفتند.
این بار نقشه (سازشکاران) به دلیل هشیاری سیاستمداران و اندیشمندان و مراجع و پارلمان این کشور نقش بر آب شد اما این به آن معنا نیست که این توطئه گران دست از تلاش برمی دارند. آنها این بار از روزنه عوامل و مزدوران آمریکایی وارد شدند و دفعه بعد از روزنه های دیگر وارد خواهند شد تا عراق از با همان شعارهای همیشگی از آرمان اصلی خود دور کنند.
حال گناه عراق چیست که باید به خاطر مسأله ای غیر از مسأله خود مجازات شود، مگر چه خیری از ماندن در اردوگاه مقاومت می بیند. بهتر نیست که به خیل کشورهایی که از رفاه و آسایش آمریکایی برخوردارند بپیوندد؟
اینها صداهایی است که این روزها شبانه روز می شنویم. اما باید بدانیم که تا وقتی که عراق همچون استواری در مقابل آنها بماند و سوریه یکپارچه و متحد پشت سر رهبران خود باقی بماند، بن گوریون لحظه ای در قبر خود آرام نخواهد بود و ترس از نابودی برای همیشه در دل سران این رژیم باقی خواهد ماند.