در مسیر رشد استعدادها، روح و عقل آدمی با ارتقاء به هر مرتبه‌ای از رشد، کمالات مراتب قبلی را که به شکل ظریفی در خود ذخیره کرده بود را نیز به همراه دارند، لذا به تمام نیازهای آن مراتب توجه می نماید، و ضمن تدبیر امور مربوط به آن مرتبه، از وظایف مربوط به مراتب قبلی نیز غافل نمی ماند، (بطور مثال: ضمن توجه به نیازهای معنوی، از نیازهای جسمی و مادی وجود خویش غفلت نمی کند).
جریان رشد استعدادهای وجود انسان در دوران جنینی عُمد تا جسمی است، و از انعقاد نطفه تا تشکیل کامل تمام اندام‌ها ودستگاه های مختلف بدن در این دوره صورت می‌پذیرند، با دمیده شدن روح در کالبد، آدمی وجود انسانی پیدا می کند (اگرچه دوران جنینی زمان بسیار محدودی است، ولی با تغییر و تحولات بسیار سریع و پیچیده وشگرفی که در آن اتفاق می‌افتد)، این دوران فرصت بسیار مغتنمی است تا انسان، هم از نظر جسمی و هم از نظر روحی وضعیت مناسبی برای تطبیق با شرایط زندگی بعد از تولد را پیدا کند و برای شروع وادامه حیات دنیایی کاملاً آماده گردد.
بعد از تولد، جریان رشد یابی انسان هم جسمی است، که با گذر سالهای اولیه زندگی (دوران طفولیت تا نوجوانی) رشد ابعاد جسمی که دامنه محدود دارد به اوج خود می رسد و تدریجاً کُند می شود واز میان سالی به بعد کم کم رو به افول می رود، اما دامنه رشد استعدادهای روحی انسان با گذشت سالهای عمر تشدید می گردد و وسعت وسرعت بیشتری پیدا می کند.