العالم _ فلسطین اشغالی
با اعلام ترامپ در خصوص انتقال سفارت آمریکا از تل اویو به قدس، جمعه های خشم فلسطینی یکی پس از دیگری برگزار شد و پس از آن راهپیمایی های معروف به راهپیمایی های بازگشت به شکل هفتگی پی گرفته شد و فردا جمعه بناست پنجمین راهپیمایی از این دست برگزار شود.
در شرایطی که فلسطینی ها دعوت نیروهای مقاومت جهت شرکت در این راهپیمایی ها را مورد استقبال و اجابت قرار داده و می دهند، رژیم اشغالگر علی رغم انکه بشدت نگران افکار عمومی است می کوشد به لطایف الحیل مختلف در سایه تهدیدات مستقیم و غیر مستقیم از میزان حضور فلسطینیان بکاهد و این حرکت را تلاشی محدود و البته بی نتیجه معرفی کند.
چنانکه در مقابل دوربین و در برابر چشم جهانیان فلسطینی ها را می کشد دو معترضین را به خاک و خون می کشد و یا به ترور ارباب فکر اصحاب اندیشه و دانشمندان فلسطینی مبادرت می کند، آنگونه که در مالزی با محمد البطش دانشمند پهپاد ساز عضو حماس کرد اما در چنین شرایطی سوال اساسی این است که مانع اصلی در برابر اثر گذاری جمعه های خشم دیروز، راهپیماییهای بازگشت امروز و بلاخره مجاهدت های ایام پیش رو در مخالفت با انتقال رسمی سفارت امریکا و احیانا چند سفارتخانه دیگر در روز 14 می (24اردیبشت)کدامند؟ و به تعبیر دیگر کدام تلاش ها و موانع باعث شده و می شوند تا هم جمعه های خشم و راهپیمایی های بازگشت انچنان که باید موثر واقع نشوند و هم از میزان امیدها به عملیاتی نشدن پروژه انتقال سفارت امریکا به قدس و....کاسته گردد.
واقعیت آن است که حضور مردمی ماه های اخیر در برابر آنچه صفقه قرن (توافق قرن) نامیده می شود به دنبال دعوت گروه های مقاومت فلسطینی صورت گرفته است گروه هایی که به نظر می رسد آخرین و استوارترین مسئولانی هستند که همچنان با سازش فاصله هایی عمیق دارند، کماکان بر آرمان فلسطین باور مجاهدانه دارند و بلاخره ایمان به پیروزی و حصول نتیجه آنها را بر آن داشته تا علی رغم همه فشارها و مصیبت ها مبارزه را روز به روز جدی تر قلمداد کنند اما در مقابل مثلثی از موانع اگر نه مصمم تر از مردم فلسطین و مجاهدین که متاسفانه پر توان تر از آن ها سه گونه مانع را فرا روی این تلاش ها به وجود آورده و می آورند از رژیم صهیونیستی به عنوان اولین و اساسی ترین مانع که بگذریم دومین مانع دولت های عرب و مسلمان منطقه هستند که نه تنها به وظیفه ذاتی، انسانی و شرعی خود در مقابل کیان اسراییل و مقابله با ان عمل نکردند بلکه طی سالها و ماه های اخیر به اصطلاح پاس گل های بسیار پسندیده ای را بسوی اسراییل و امریکا روانه کردند که حاصل ان مصمم شدن ترامپ به انجام انتقال سفارت برخلاف پیشینیانش شد و اینک اصرار به رسمیت دادن آن در یوم النکبه و سالروز تاسیس این رژیم است. از اعلام رسمی مشروعیت اسراییل توسط بن سلمان تا نشست های پیدا و پنهان مقامات سیاسی دولت های عربی گرفته تا مسابقه تاسف بار تلاش این کشورها جهت عادی سازی روابط با رژیم صهیونیستی از بازی دوگانه مصر با مقاومت و اسراییل و اخیرا تلاش اردن برای تبدیل تابعیت رهبران فلسطینی از دائم به موقت گرفته تا... همه و همه این موارد و موارد مشابه در کنار سکوت مرگبار حاکم بر سایر دول عربی و اسلامی دومین ضلع مثلث موانع در برابر تلاش های مقاومت را شکل می دهد.
اما سومین مانع مانعی است داخلی و متوجه عملکرد تشکیلات خودگردان یعنی دوستان دیروز و متاسفانه و در خوشبینانه ترین حالت رفقای نیمه راه امروز. درحالی که در شرایط کنونی و جدی شدن پروژه عملیاتی سازی صفقه قرن طی روزهای اینده نفس ها در سینه حبس شده و مبارزات هفتاد ساله فلسطینیان در معرض تهدیدی فوق العاده اساسی قرار گرفته، تشدید اختلافات با حماس، مبارزین و اهل غزه، تنگ کردن اوضاع معیشتی بر ایشان پرداخت نکردن حقوق ها و مسایلی از این دست بی گمان خنجرهایی قلمداد خواهد شد که نه از پشت بلکه رو در رو بر سینه آرمان فلسطین خواهد نشست.
لیبرمن گفته بود کاری می کنیم که فقط سرهای اهل غزه بالای آب باشد و اینک دارند کاری می کنند که سرهای همه فلسطینیان بالای آب باشد . اگرجهان اسلام و عرب اقدامی فوری نکنند سرهای فلسطینان زیر آب خواهد رفت .
ابورضا صالح