العالم - زلال قرآن
قوای وجود انسان (جسمی و روحی) در ابتدای خلقت او بصورت استعداد محض، ولی آماده استکمال هستند.
به شهادت آیه 4 سوره مبارکه تین:
«لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِي أَحْسَنِ تَقْوِيمٍ»
ترجمه: (که ما انسان را در نیکوترین صورت (در مراتب وجود) بیافریدیم).
خداوند رحمان از باب رحمت رحمانیه خویش انسان را در احسن تقویم و نیکو ترین صورت (از نظر جسمی و روحی) خلق کرد.
و به گواه آیه 29 سوره مبارکه حجر:
«فَإِذَا سَوَّيْتُهُ وَنَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحِي فَقَعُوا لَهُ سَاجِدِينَ»
ترجمه: (پس چون آن (عنصر) را معتدل بیارایم و درآن از روح خویش بدمم همه (ازجهت حرمت وعظمت آن روح الهی) بر او سجده کنید).
روح انسان که نفخه الهی واصل وجود اوست را، براساس حکمت ومشیت بالغه الهی در«انا لله» از عوالم مَشیّت، وعقول، ملائکه علیا، وعالم طبیعت، و...، عبورداده و با هبوط به اسفل سافلین مذکور در آیه 5 سوره مبارکه تین:
«ثُمَّ رَدَدْنَاهُ أَسْفَلَ سَافِلِينَ»
ترجمه: (سپس به اسفل سافلین (پست ترین رتبه عالم امکان) برگردانیدیم).
که استعداد محض است تنزل، ودرابتدای راه کمال قرداد تا با اغتنام فرصت عمردنیائی راه کمال پوید وبا وصول به مقام اعلی قرب الهی به سعادت حقیقی موعود خود برسد.