العالم _ زلال قرآن
بهره مندی ازاین صفات نیازمند رعایت دوشرط کلی است.
شرط اول: اینکه انسان بکوشد این شورواشتیاق وحرص و ولع وبی صبری ذاتی را درراه وصول به معنویات وتقرب به خداوند سبحان بکارگیرد.
شرط دوم: اینکه تلاش کند تمام امکامات وتوانمندی های درونی وتمام مواهب خداداده مادی وغیر مادی بیرون از وجود خویش را بعنوان ابزار تسهیل کننده وتسریع کننده برای وصول به این مقصد بکارگیرد.
ولی ازآنجا که عامه مردم بدلیل عدم معرفت کافی به حقایق عالم وحقیقت نیازهای واقعی وسعادت حقیقی خویش، هدف اصلی خلقت خود(قرب به خداوند سبحان) را نشناخته یا بآن باورقلبی ندارند، اهداف واسطه ای دنیائی را هدف اصلی زندگی خود تصورکرده و آن ها را جایگزین هدف اعلی حیات قرارداده اند و با حرص و ولع و با بی صبری هرچه تمامتر، مطامع پر زرق و برق و فریبنده مادی (مثل: ثروت و مقام و شهرت و...) را دنبال می کنند و در اثر دلبستگی و وابستگی غفلت آفرین به آنها کمترحاضرمیشوند ازمواهب مُکتسبه در امورمعنوی و وصول به قرب الهی استفاده نمایند، درحالی که خداوند علیم وحکیم درآیه 60 سوره مبارکه قصص بابیان:
« وَمَا أُوتِيتُمْ مِنْ شَيْءٍ فَمَتَاعُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَزِينَتُهَا وَمَا عِنْدَ اللَّـهِ خَيْرٌ وَأَبْقَىٰ أَفَلَا تَعْقِلُونَ»
ترجمه: (و آنچه ازنعمت ها (ی این عالم) به شما داده شده متاع و زیور (بی‌قدر) زندگانی دنیاست و آنچه نزد خداست بسیاربهتر و باقی تر است، آیا فهم و عقل کار نمی بندید).
بربی مقداری و بی ارزشی وفانی بودن مواهب دنیائی و ارزشمندی و ثبات و بقای نعمت های آخرتی که نزد خداوند تبارک وتعالی است تصریح فرموده است.
پس با توجه به فانی بودن مواهب دنیا و بقای نعمت های بهشتی موعود نزد خداوند رحمان، کسانی که با دلبستگی و سرگرمی به دنیای مادی ازخدا و آخرت غافل شوند مصداق بارز «خَسّرالدنیا والاخرة» خواهند بود.