به گزارش پایگاه خبری شبکه العالم، "عبدالله فراج الشریف" در مقاله ای که در پایگاه خبری المدینه منتشر شد، تاکید کرد: در جهان کنونی، هیچ مصیبتی دامنگیر مسلمانان نمی شود، مگر آن که گروهی از منحرفان از دین، منشأ آن باشند.
در این مقاله آمده است: "مفتی" عنوانی است که فقها آن را به عالمی که به درجه اجتهاد رسیده باشد، اطلاق می کنند و طبیعتا چنین افرادی، بسیار کمیاب هستند. آن ها از معدود عالمانی هستند که به مذهب خود احاطه یافته اند و در برخی مسائل به اجتهاد روی می آورند. بر این اساس، اجتهادی که مفتی انجام می دهد، برای نهادهای قضایی یا سایر مسلمانان الزام آور نیست و مسلمانان اختیار دارند به فتوای مجتهدی عمل کنند که به او اعتماد دارند و به همین سبب مردم در هر دوره یک نفر را برای پیروی بر می گزینند، به این ترتیب، مذاهب و رویکردهای مختلفی شکل می گیرد و هر گروه از مردم به پیروی از یک مجتهد می پردازند، بنابراین نمی توان مردم را به پیروی از فتوای یک یا چند مفتی مشخص یا فتوایی خاص مجبور کرد. چنین رویکردی را نه شرع تایید می کند و نه عقل.
در ادامه این مقاله تاکید شده است: مفتی و قاضی، دو جایگاه مختلف دارند و مفتی نمی تواند در کار قاضی دخالت کند و نمی تواند حکم به ارتداد شخص خاصی از مسلمانان بدهد، زیرا این وظیفه، به عهده قاضی است و قاضی، تنها وقتی می تواند چنین حکمی صادر کند، که شکایتی در این زمینه دریافت کرده باشد و اسناد و مدارک کافی در این خصوص به دست آورده باشد، زیرا کافر شمردن یک شخص، مساله بسیار مهم و دشواری است و حتی قاضی نیز حق ندارد در صدور چنین حکمی شتاب کند، زیرا با صدور چنین حکمی، شخص مزبور به مجازات مرگ و ممنوعیت از تصرف در اموال خود محکوم می شود و حتی بازماندگانش هم از ارث بردن از او محروم می شوند و اموال او توسط حکومت مصادره می شود و به بیت المال تعلق می گیرد. به این ترتیب، تکفیر یک شخص، مساله ساده ای نیست و علمای پرهیزگار همواره از آن دوری می ورزند.
الشریف در ادامه این مقاله افزود: اصل، بر آن است که مسلمان، همواره در تلاش برای ثبات در دین است، بنابراین اگر رفتاری مغایر با این رویکرد از او سر بزند، عاقلان باید تلاش کنند، از متهم کردن او به ارتداد خودداری کنند و در جستجوی رفتار یا گفتاری از او باشد که باقی بودنش بر اسلام را ثابت می کند، زیرا علمای اسلام و قضات، در تلاش برای نگه داشتن مسلمانان در دایره اسلام هستند، نه خارج کردن آنان از این دایره. در واقع آن ها آرزو می کنند، امت های دیگر نیز به اسلام بگروند نه این که خود مسلمانان نیز از آن خارج شوند. در دین اسلام، مساله اساسی آن است که دیگران را هم عاشق حق کنیم، نه آن که آن ها را از آن گریزان سازیم. به این ترتیب، رواج صدور فتوای کفر یک یا گروهی از مسلمانان، چه بحق باشد چه به ناحق، نمی تواند شیوه علمای مجتهد و خداترس باشد، بلکه شیوه منحرفان از مسیر دین است، آن ها خوارجی هستند که امت اسلامی را درگیر مصیبت های فراوان کرده اند و در میان مسلمانان از هم گسستگی و تفرقه ایجاد کرده اند. این گروه که تکفیر را سرلوحه خود قرار داده و آن را با انفجارهایی که می کنند، جامه عمل پوشاندند، مسلمانان را درگیر ترس و وحشتی دائمی کردند و در کشورهای اسلامی جنگ های داخلی به وجود آوردند و بر روی مسلمانان شمشیر کشیدند در حالی که باید از چنین کاری نهی می کردند، زیرا رسول اکرم (ص) فرموده است: "پس از من کافر نشوید و گردن یکدیگر را نزنید."
نویسنده این مقاله خاطر نشان کرده است: در حالی که همه احکام دین، نیکو هستند و مایه نشاط زندگی هستند و جلوی تعرض به اموال و ناموس دیگران را می گیرند، اکنون، عده ای منحرف از دین، به نام دین به شستشوی مغزی جاهلان می پردازند و آن ها را به قتل برادران دینی و تعرض به مال و ناموسشان تشویق می کنند و به این شیوه در میان کشورهای اسلامی تفرقه انداختند.
وی افزود: همه این اتفاقات، در زمانی افتاد که همه گمان می کردند، بروز بهار عربی، مردم را از حاکمان مستبد نجات خواهد داد، اما به جای این که چنین اتفاقی بیفتد، امنیت و ثبات کشورها به باد رفت و عزت امت اسلامی از بین رفت و انحراف فکری، امت ما را به انحطاط کشاند تا جایی که در میان تمام این خونریزی ها باز هم کسانی از بالای منابر و رسانه ها و تریبون ها، برای کشتار هر چه بیشتر و هدر دادن اموال بیشتر در این راه فریاد برآوردند. در واقع این افراد نه برای ناموس مردم ارزش قائلند نه برای پایبندی به اخلاق، آن ها به تنها چیزی که می اندیشند، مال اندوزی و حکومت بر دیگران است. تنها ابزار آن ها، مرگ پراکنی است، فتوا می دهند و منفجر می کنند و گمان می کنند به این شیوه، بر جامعه اسلامی حکم خواهند راند، اما در واقع آن ها دچار توهم هستند و به زودی تاوان رفتارهای زشت خود را خواهند داد و هیچ پناهگاهی نخواهند یافت و عرصه بر آنان تنگ خواهد شد.
26