به گزارش پایگاه خبری شبکه العالم، روسیه امروز همان روسیه ی سال 1999 نیست؛ زمانی که پیمان ناتو نزدیک بود یک جنگ جهانی علیه 200 تن از سربازانش که در فرودگاه پریشتینا پایتخت کوزوو مستقر بودند، راه اندازی کند.
به نوشته "روسیا الیوم"، در تاریخ 12 ژوئن 1999 زمانی که نیروهای حافظ صلح وابسته به پیمان ناتو برای ورود به منطقه کوزوو در یوگسلاوی آماده می شدند، متوجه شدند که روسها از آنها سبقت گرفتند و در آنجا مستقر شدند.
در آن زمان روسها نیروهای فراوانی به منطقه نفرستاده بودند بلکه 200 تن از نیروهای حافظ صلح روسیه را که در بوسنی مستقر بودند، به کوزوو منتقل کردند که این نیروها توانستند زودتر از دیگران خود را به فرودگاه پریشتینا برسانند.
وسلی کلارک ژنرال آمریکایی و فرمانده کل نیروهای ناتو فورا دستور تشکیل یگانی متشکل از 500 نفر از نیروهای ویژه انگلیس و فرانسه برای کنترل فرودگاه پریشتینا را صادر کرد.
کلارک پیشتر در یک مستند تاکید کرد که با خاویر سولانا دبیر کل وقت پیمان ناتو تماس گرفت و سولانا از خطرات رسیدن روسها به فرودگاه قبل از دیگران سخن گفت و بر لزوم پیشدستی کلارک بر روسها و کنترل فرودگاه شهر تاکید کرد و زمانی که ژنرال آمریکایی از او پرسید که آیا اختیارات انجام این کار را دارد؟ سولانا پاسخ داد: "بله البته".
فرمانده آمریکایی نیروهای ناتو اما این ماموریت را انجام نداد؛ زیرا مایکل جاکسون ژنرال انگلیسی فرمانده نیروهای حفظ صلح در منطقه با اجرای دستورات وی مخالفت کرد و در یک مشاجره لفظی گفت: "قصد ندارم به خاطر تو یک جنگ جهانی سوم آغاز کنم".
جاکسون درباره این حادثه گفت: احتمال دادیم که با روسها درگیر شویم. به نظر من، این یک شیوه ای مناسب برای ایجاد روابط با نظامیان روس که قرار بود شریک ما در عملیات حفظ صلح باشند، نبود.
حتی در آن شرایط در زمان بوریس یلتسین نخستین رییس جمهوری روسیه پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، که مسکو هیچ خطری برای پیمان ناتو به شمار نمی آمد؛ نزدیک بود پیمان ناتو با هدف قرار دادن 200 تن از سربازانش جنگی جهانی آغاز کند؛ به صرف آنکه این نظامیان توانستند سریعا و قبل از نیروهای ناتو خود را به پریشتینا برسانند.
اما چرا اینک در مقایسه با حادثه سال 1999، احتمال اقدام امریکا و یا پیمان ناتو برای آغاز یک درگیری مستقیم نظامی با روسیه در آسمان سوریه بعید به نظر می رسد؟ جواب این است که ارتش روسیه امروز با سلاح های مختلف خود به مراتب قوی تر گشته و بر یک کشور باثبات و یک اراده سیاسی پایدار تکیه می کند و این تنها چیزی است که می تواند واشنگتن و بروکسل را از جنگ بازدارد.
210-9