وقتی فعالیت خورشید رو به افزایش می‌گذارد، فوران‌های بزرگی که چندین برابر زمین ارتفاع دارند رخ می‌دهند، و سیلی از ذرات پرانرژی را به فضا رها می‌کنند. اگر جهت یکی از این فوران‌ها رو به زمین باشد، معمولا پس از 3 روز مسافرت به زمین می‌رسند. میدان مغناطیسی زمین چون سپری محافظ از برخورد مستقیم آنها به بیشتر نقاط زمین جلوگیری می‌کند، اما بخشی از این ذرات به سوی قطبین مغناطیسی زمین منحرف می‌شوند و نزدیک نواحی قطبی (بالاتر از مدار 60 درجه) وارد جو می‌شوند.
برخورد این ذرات پرانرژی با مولکول‌های اکسیژن و نیتروژن سبب برانگیخته‌شدن الکترون‌های این مولکول‌ها می‌شود و برگشتن این الکترون‌ها به ترازهای اصلی، موجب گسیل پرتوهای نور مرئی می‌شود. اغلب این پرتوهای مریی در طول‌موج 558 نانومتر (هر نانومتر یک‌میلیاردیم متر یا 10 به توان منفی 9 متر است) که متناظر با نور سبز است، منتشر می‌شوند و دلیل آن، برانگیختگی اتم‌های اکسیژن در لایه های فوقانی جو است. پرتوهای سرخ‌رنگ که در طول‌موج 630نانومتر منتشر می‌شوند، در اثر برانگیختگی اتم‌های نیتروژن گسیل می‌شوند.
شفق قطبی با چشم به راحتی دیده می‌شود، اما شدت نور آن آن‌قدر زیاد نیست که در دوربین‌های معمولی فیلم‌برداری یا عکس‌برداری ثبت شود. به‌همین دلیل، برخی از عکاسان از لنزهای مخصوص و قوی استفاده می‌کنند و برخی دیگر، تصاویری با نوردهی چند ثانیه تهیه می‌کنند و از کنارهم قرار دادن این تصاویر، فیلمی مانند آن‌چه در ادامه می‌بینید، تهیه می‌کنند. این تصاویر را چاد بلکلی از پارک ملی ابیسکو در سوئد گرفته و با ترکیب آنها، این نمایش زیبا را از زیباترین رقص نور طبیعت زمین تهیه کرده است.
برای دریافت فیلم پس از کلیک کردن روی آیکن دانلود با کلید راست ماوس، گزینه save link as را انتخاب کنید.